Hoewel ik vrij hard lig en soms wakker word, slaap ik prima en word uitgerust wakker. De eerste nacht in mijn kanarie was een groot succes.

Er is erg veel condens buiten, maar binnen is het lekker droog gebleven. Het weer is grauw en fris, maar wel droog.

Kans om te ontbijten krijg ik bijna niet, want niet lang nadat ik mijn auto uit klim raak ik aan de praat met mijn buurman.

Ook tijdens en na het ontbijt heb ik zoveel aanspraak, dat ik me moet haasten naar de grote tent om niet te laat te komen voor de presentatie over lucht in- en uitlaatsystemen. Helaas blijkt ook die pas 20 minuten later te beginnen, maar ik verveel me geen moment.

De volgende presentatie is eigenlijk een soort verkooppraatje voor een aankomende reis. Hoewel toch interessant, grijp ik de net gestarte regen aan om terug te gaan naar mijn auto, daar ik een raam open had laten staan.

Ik wil om 13:00 de accuseminar niet missen, dus lunch ik (tussen de gesprekken door) wat vroeg en inmiddels heerlijk in het zonnetje. Helaas blijkt de presentator spoorloos te zijn en beginnen we pas drie kwartier later. Maar opnieuw was het geenszins verspilde tijd, want ik leer weer enkele mensen kennen die me erg veel goede tips geven en eigenlijk vind ik het jammer wanneer de presentatie toch begint. Te meer omdat de inhoud me erg tegen viel. Het was een verkooppraatje voor een bepaald merk accu’s. Toch steek ik er wat op en weet de presentator te helpen met zijn laptop.

De presentatie over waterdoorwading begint uiteraard ook later, en is erg boeiend. Na de theorie volgt de praktijk en we zien enkele auto’s door het water rijden, als we de tent verlaten hebben en naar het strand gelopen zijn. Dit aanschouwend krijg ik een knoop in mijn maag en overweeg en heroverweeg talloze keren om ook het water in te gaan. Ik zal het toch eens moeten leren en er is geen beter moment en geen betere plek dan hier en nu. Dus verzamel ik al mijn moed, loop terug naar de auto, bereid hem voor en rijd naar het strand. Voordat ik er in duik, vraag ik wat mensen of ze kunnen helpen. Een man geeft tips en een vrouw stapt bij me in voor morele steun en aanwijzingen. Zodoende rijd in 3 a 4 keer door de ‘branding’ van het meer en overwin onmiddellijk mijn angsten. Na afloop wissel ik wat foto’s uit, en neem een kijkje onder de motorkap. Tot mijn schrik is het water een stuk hoger gekomen dan ik had verwacht. Op het luchtfilter ligt een plasje water. Maar terwijl ik kijk, komt er weer iemand op me af en samen weten we te achterhalen dat er geen water in is gekomen.

Nauwelijks later komt de voorzitter van de club naar me toe en vraagt of ik een kind mee wil nemen het water in, omdat ze dat zo graag een keer wilde doen maar de hele dag kleine kinderen moest bezig houden. En nu ben ik de enige auto die er nog staat.

Even later rijd ik dus met een verlegen tiener naast me opnieuw door het water. Nadat ik haar heb teruggebracht rijd ik naar mijn standplaats, maak opnieuw een praatje, noteer weer wat tips en omdat het begint te regenen kruip ik vervolgens mijn auto in en werk aan dit verslag.

Inmiddels is mijn zelfvertrouwen weer volledig hersteld!

De barbecue is overdekt vanwege de regen. Door de enorme opkomst (ca. 100-150 mensen) is het vechten om een plekje bij het vuur, maar ik verkeer in goed gezelschap, dus de tijd gaat rap.

Hierna volgt een zeer interessante presentatie over satelliettelefonie en leer ik een stelletje kennen dat net als ik volgend jaar via de oostkant van Afrika naar Kaapstad wil rijden. Zij willen Egypte over slaan en vertrekken een half jaar eerder, maar we wisselen wel adressen uit.

Omdat de thee op is tegen de tijd dat ik er aan toe kom en ik erg moe ben van alle informatie en ervaringen, trek ik mij tegen het einde van de avond terug in mijn auto.