Zoals ik vorige keer al schreef ben ik 2 dagen i.p.v. 1 dag bij Patricia gebleven om de boel helemaal opnieuw in te richten en kritisch te kijken wat ik achter kan laten. Na vele uren zwoegen doe ik afstand van een tot 2/3 gevulde vuilniszak met spullen plus 2 tentstokken, en een half gevulde vuilniszak met afval (met name verpakkingen). Nadat ik alles opnieuw ingepakt heb, past niet alleen alle troep in de auto, maar houd ik zelfs wat ruimte over! Kijk, zo hoort het.
De rest van de 2 dagen besteed ik met het bewonderen van de veranderingen aan de moestuin en de nieuwe tractor, het plukken van heerlijke druiven en bramen, het nakijken van de 12V-accu van Patricia’s schrikdraad (die bleek overleden – 1,5V!), genieten van haar fantastische kookkunst (met name de pizza met warmoes verdiend een speciale vermelding), het uitgebreid laten zien van de auto, gezellig bijpraten, barbecueën, oppassen voor Kailen de waakhond (die lijkt me nu eindelijk geaccepteerd te hebben; ik mocht hem zelfs aaien!), paarden gedag zeggen, voorbereiden op de komende reisdag, film kijken en nog veel meer. Tijdens de tweede nacht, terwijl ik naar mijn auto loop, spot ik mijn eerste ‘wild’: een schattig egeltje dat eerst mooi blijft poseren voor de foto en dan zacht knorrend weg waggelt.
Maar dan volgt toch echt, onvermijdelijk, de dag van vertrek. De eerste 2 dagen stonden in het teken om z.s.m. naar de Dordogne te komen. De 2 dagen daarop voelden als vakantie. Maar nu ga ik toch echt het onbekende tegemoet. Maar met een opgeruimde auto en enkele dagen aan recente ervaring met het slapen in de auto voelt het goed. Niettemin is het afscheid nemen zwaar. Patricia heeft er alles aan gedaan om me deze 2 dagen te verwennen en voor te bereiden op wat komen gaat (met name in emotioneel opzicht), dus ik voel me gesterkt, maar het maakt afscheid nemen niet makkelijker.
De eerste stop vandaag moet Collognes la Rouge worden: een dorpje met middeleeuwse huisjes opgetrokken uit vuurrode steenblokken. De rit er naartoe brengt me door het prachtige landschap van de Dordogne. Hoewel erg toeristisch, is het dorpje erg mooi en zeer fotogeniek. Het vuurrode steen steekt schitterend af tegen de grijze leistenen daken en de azuurblauwe lucht. De pittoreske torentjes en het steenhouwwerk ademen een sprookjesachtige sfeer uit.
Ik besluit dat het toch ook een beetje vakantie is en permitteer mezelf een veel te duur Italiaans ijsje. Dan loop ik met een grote boog terug naar de auto, waar ik er achter kom dat parkeren gratis is, in tegenstelling tot wat bij de toegang stond. Dat ijsje heb ik er dus meteen weer uit! Wie zegt dat overlanden een dure hobby is?
Dan volgt de rit naar Figeac, waar ik het Champollion Museum wil bezoeken. Champollion staat bekend als de man die het hiërogliefenschrift ontcijfert heeft en is in Figeac geboren. Als egyptofiel moet ik dat toch eens gezien hebben, nietwaar? De rit voert me over bochtige, smalle weggetjes door een prachtig en bergachtig landschap. Helaas duurt de rit daardoor zo lang dat ik volgens de GPS pas om 15:45 zal aankomen in Figeac. Dat laat wel erg weinig tijd voor een bezoekje aan het museum en het vinden van een slaapplaats. Nog geen 10 minuten nadat dit besef tot me doordringt passeer ik een bord met daarop ‘Grottes de Presque’ en besluit terstond die te gaan bezoeken. Het museum komt morgenochtend wel. Dat is immers het grote voordeel van zo’n reis: je bent (over het algemeen) heel flexibel in je planning.
Ik parkeer de auto en wandel naar de ingang van de grot. Daar is het echter helemaal verlaten. De lichten branden en volgens het bord met de openingstijden moeten ze open zijn, maar er is niemand. Na 10 minuten wachten geef ik het op en besluit terug te gaan naar de auto om een late lunch te nemen. Daarna keer ik weer terug naar de grot om nog één keer te proberen deze te bezoeken. Met succes! Ditmaal zit er een knulletje met een ietwat onnozele uitdrukking achter de kassa en er staan al wat bezoekers te wachten. Navraag bij het kassaknulletje leert me dat de volgende rondleiding over 10 minuten is en zo’n 40 minuten zal duren. Minder dan 10 minuten later blijkt het knulletje tegens de gids te zijn. Hij sluit het loket af en maant ons hem te volgen. De rondleiding is uiteraard in het Frans, maar het gozertje in zijn asgrijze trainingspak spreekt speciaal voor mij zo nu en dan ook een zinnetje in het Engels. Vaak gaat dat zo: hij praat ongeveer 2 minuten Frans, draait zijn hoofd naar mij en vat samen:”river exit,” of: “stalagtite of calcite,” of: “bloemkool” (hij smijt er soms een Nederlands woordje in). Heel leerzaam gozertje! 😉 Niettemin bevat de grot een groot aantal schitterende druipsteenformaties en is de entree van 8 Euro nog wel enigszins waard.
Eenmaal in Figeac rijd ik een rondje om het centrum om uiteindelijk de camperstandplaats te vinden. Het is, net als de eerste nacht, verre van idyllisch, maar wel gratis en op loopafstand van het centrum. Tot zichtbaar vermaak van vele voorbijgangers en camperbewoners (er staan er zeker 10) kook ik mijn potje en was af in de open lucht. Dat zien ze vast niet elke dag! Ik trek me er echter helemaal niets van aan; ik zit al aardig in de reisstemming!
‘s Avonds plan ik globaal de route naar Turijn, waar ik over 2-3 dagen wil aankomen.
Met een zeer felle straatlantaren vlakbij belooft het een lichte nacht te worden en inderdaad heb ik mijn binnenverlichting nauwelijks nodig. Niettemin slaap ik als een roosje en sta rond 7-8 uur weer op. Ik kan alle tijd nemen voor mijn ochtendritueel, want het museum gaat pas om 10:30 open. Ik gebruik deze tijd vooral om me in te lezen op Italië en Turijn in het bijzonder.
Rond 9:30 maak ik de auto rijklaar en pak ik alles in, met uitzondering van wat spulletjes voor het museumbezoek. Dan volg ik de bordjes ‘Piettons Centre Ville’ en loop vervolgens tegen een bordje ‘Museé Champollion’ aan. Weinig later sta ik voor de deur van het museum, dat nu nog dicht is. Dat geeft niets, want ik gebruik de tijd om het achtergelegen hofje te bezoeken, waar een gigantische replica van de Steen van Rosette in het plaveisel is verwerkt. Het hofje is omringd door klassieke gebouwen en het geheel is weer erg fotogeniek. Vanaf een hoger gelegen punt is de replica goed te overzien, hoewel op z’n kop. Op dat punt zijn ook enkele papyrusplanten te bekijken.
Zodra het museum haar deuren opent, stap ik binnen, koop een kaartje, neem een Engelse audiotour en bewonder de bescheiden, maar mooie collectie oudheden en replica’s. De audiotour begint elk item steevast met een pompeus muziekje van zeker een halve minuut, gevolgd door de stem van een Engelsman die iets te nadrukkelijk probeert te articuleren en beklemtonen. Inhoudelijk heeft het voor mij alleen meerwaarde bij de afdelingen die niet over Egypte gaan. Over Champollion zelf wordt in de audiotour helaas nagenoeg niets verteld. Een gemiste kans. De belichting van de stukken is, zoals bij veel musea, erg slecht en foto’s maken is daardoor erg moeilijk. Niettemin heeft men een mooi beeld van de geschiedenis van het schrift neergezet in een prettige, moderne opstelling.
Na het museum loop ik direct terug naar de auto en rij weg, richting Aubenas, dat voor mij slechts als tussenstation naar de Italiaanse grens geldt. Het is wederom een lange rit over kronkelige weggetjes, maar het landschap wordt alleen maar mooier. En steiler. Pieken van ruim 1200 m zijn niet ongewoon en mijn kanarie heeft het er maar zwaar mee. Toch ploetert hij door en zo nu en dan in z’n vrij de berg weer af is een kleine traktatie.
Ik had eerder met mezelf afgesproken dat ik vanaf 17:30 een slaapplaats mag gaan zoeken, daar Aubenas daarna nog zeker een uur rijden is. Zo gezegd, zo gedaan en iets voor 17:30 rij ik over een heel smal bergweggetje door een adembenemend mooi gebied. Alsof het zo heeft moeten zijn kom ik iets over 17:30 bij een kleine camping aan, gelegen aan de rond van een beekje en daar achter een bos. Ik ben al direct verkocht, maar al helemaal als ik zie dat het tarief slechts enkele Euro’s per nacht is.
Zodra ik mijn auto uit zet, word ik aangesproken door een man die het feit dat ik nagenoeg geen Frans spreek of versta volstrekt negeert en hele verhalen tegen me afsteekt. Met het nodige hand- en voetenwerk wordt duidelijk dat ik hem moet volgen naar mijn standplaats bij de beek. Een heerlijk plekje! De man is duidelijk onder de indruk van mijn LandCruiser en wijst trots naar zijn eigen Landrover Defender, die even verderop staat. Vervolgens wijst hij me de douches en de wasmachine. Ik zal helaas nooit te weten komen wat hij er allemaal bij vertelde, maar het zal wel goed komen.
Het is zo’n mooi plekje, dat ik terstond besluit om hier 2 nachten te blijven en zet direct mijn bustent op, voor het eerst compleet met scheerlijnen en luifel. Als ik een stukje verderop ga staan om wat foto’s van mijn kampementje wil maken hoor ik ineens een heel raar geluid: ‘zrzrzrzrzrzrzzrzr’. Het klinkt een beetje als het geluid van een object aan een touw dat in rondjes gezwaaid wordt, duurt maar heel kort en zwelt aan en verdwijnt in slechts een seconde. Eerst denk ik nog dat ik me vergis, maar dan hoor ik het nog eens. En nog eens. Ik merk nu ook de luchtverplaatsing op bij mijn hoofd en bij de vierde en vijfde keer zie ik nog net een zwaluw van mij wegvliegen. Ik word aangevallen door zwaluwen! Eenmaal terug onder mijn luifel houden de aanvallen direct op.
De macaroni smaakt best, zo bij de ondergaande zon. Jammer is dan weer wel de afwas en andere huishoudelijke klusjes. Ook is het jammer dat het hangslotje op de kraan van mijn grijswatervoorziening niet meer los wil. Maar verder is het vooral genieten hier.
Zodra de zon onder is, koelt het snel af. We zitten hier immers op ongeveer 1000 m hoogte en de hemel is vrijwel wolkvrij. Geeft niets, want zodra ik mijn bustent dichtrits worden mijn blote voeten weer heerlijk warm en tik ik knus verder aan dit reisverslag.
Geweldig Bjørn. Ik kijk al uit naar je volgend verslag! Een fantastische reis gewenst met veilige kilometers!
Wat een heerlijk gevoel van vrijheid. Stoppen waar het mooi of interessant is. Ik lees het met veel interesse. Goei reis verder.
Hé Bjorn,
Als je terugkomt van dit avontuur zou ik niet meer in de IT gaan, je hebt dan een bulk reiservaring en je kunt er prachtig over schrijven. Lijkt me helemaal jouw ding om daar je werk van te maken.
Met genoegen wacht ik op je volgende verslag.
Dank je! Tja, je brood verdienen met schrijven (over reizen) is niet makkelijk hoor. Ik zou het graag willen, maar die markt is al behoorlijk verzadigd, ben ik bang. 🙂
bedankt voor je lieve woorden Bjorn! het was fijn je hier nog even een paar dagen te hebben!
Je hebt alweer heel wat mooie dingen gezien en gedaan zo te lezen. Op naar Italie!!
Een prachtig verhaal weer Bjorn, ik heb het weer met plezier gelezen. Vooral omdat er voor mij een aantal items aan de orde komen die ik herken, o.a. De provincie Dordogne het plaatsje Figeac met het Musee Champellion en de buitentuin ben er ook geweest . Een stadje met leuke straatjes mooi en gezellig. Aubanas ook al bekent, wij zijn ook echte kampeerders en kennen het gevoel van vrijheid wat jij nu ook hebt. Op naar Torino nu, wij zijn er afgelopen juni nog geweest en het Museo Egizio bezocht prachtig was het om te zien in zijn nieuwe zalen. Wij verbleven toen op camping Bella Italië en van daar uit hebben we Torino bezocht. Een stukje met de bus en daarna met metro we stapten midden in Torino uit en liepen zo naar het museum. Goede reis verder en de groetjes uit Etten-Leur
Hey Bjorn het was niet camping Bella Italië maar Bella Torino.
Bella Italië ligt aan het Gardemeer.
Wij zijn vanuit Chambery naar Torino gereden over route nationale prachtige rit. We hebben wel de Frejus Tunnel genomen erg duur aan tol maar we konden niet anders het werd afgeraden om met de caravan de cols over te gaan, moet met jouw gele canariea wel lukken denk ik.
Groetjes Jef
Bedankt voor de tip Jef! Ik snap nu ook je FB berichtje. ?
Helaas lees ik je tip te laat want ik sta al in Turijn op een camperstaanplaats (lees: zigeinerkamp). Maar misschien dat ik het toch niet helemaal vertrouw en alsnog verkassen naar Bella Torino!
Bjorn
Mooi verhaal weer Bjorn en fijn om te horen dat je zo geniet van alle ervaringen. Die pizza met Warmoes lijkt mij trouwens ook wel wat! Wat het museum betreft, dat is voor mij ook herkenning. Gave foto jouw kanarie met tent in volle glorie! Goede reis verder!
He Bjorn, ik volg je verhalen met veel belangstelling en plezier! Geniet ze!
Groetjes en liefs, Pia
Hallo Bjorn,
Geweldig verhaal, maar ook prachtige foto’s. De “kasteeltjes” aan het begin van je serie lijken wel uit Disney te zijn weggelopen. Je auto + tentje zien er prima uit.
Goede tocht verder gewenst en veel plezier in Turijn. Ik weet dat daar ook mooie musea zijn.
Groetjes, Monique
Bedankt weer voor alle geweldige reacties! Volgende blog volgt als ik weer ergens WiFi en tijd kan vinden. ☺
Hoi Bjorn,
Leuk om je verhaal te lezen!
Mooie foto´s van de Grotte de Presque,, hier waren wij jaren geleden ook in de buurt op vakantie.
Goeie reis verder!
Dank jullie wel!
Ik schakel wat laat in helaad maar geniet van je verhaal. Heb nog veel leesgoed in te halen. Het is al 7 nov. Heel goede tijd verder!!!! Ik denk trouwrns dat je best een boek kunt schrijven over je belevenissen. Veel groetjes