Na een heerlijke nachtrust word ik gewekt door het vroege zonlicht. De lucht is blauw en de opkomende zon verlicht beetje bij beetje meer van het kampeerterrein.

Ik moet wederom haasten naar de eerste presentatie van vanmorgen, omdat ik lange tijd in gesprek ben met mijn buurman, Victor, die me erg veel tips geeft en heel geïnteresseerd is in mijn plannen.

Al pratend lopen we naar de grote tent. Ach, tot dusver zijn de presentaties nooit op tijd begonnen, dus we zijn vast nog niet te laat. Wel dus. De eerste 10 minuten van de lezing over radiozenders hebben we helaas gemist, waardoor ik moeite heb om het verhaal te kunnen volgen. Gelukkig wordt e.e.a. in de vragenronde helderder.

Voor de tweede en laatste sessie van deze dag probeer ik een bakkie thee te bemachtigen, maar grijp opnieuw naast de buit. Gelukkig had ik vanmorgen nog net tijd om zelf een bakkie te zetten.

De tweede lezing gaat over Open Street Maps, een gratis, opensource kaartenplatform. Een interessante lezing en nuttige demonstratie.

Met het einde van deze lezing is het programma in feite afgelopen. Het weekend is – gek genoeg – nooit formeel geopend, en dus ook niet afgesloten. Het enige programmaonderdeel dat nog rest is de Veluwerit: een zogenaamde bolletje-pijltje route van 150 km door de Veluwe. Daar wil ik graag aan mee doen, evenals 59 andere auto’s. De vorige avond had men dan ook gevraagd of er mensen waren die eerder wilden beginnen om de groep wat te spreiden. Daarop kwamen 8 reacties. Echter, als ik me eenmaal ingepakt bij de receptie meld, blijk ik de laatste te zijn die word toegelaten! Ik snap echt helemaal niets meer van de organisatie van dit evenement. De faciliteiten zijn uitstekend geregeld en de communicatie vooraf was voortreffelijk, maar in het weekend zelf was van dit laatste nauwelijks meer iets te merken.

Ik doe de Veluwerit niet alleen. Arlette en Eric, een leuk stel dat ik vrijdagavond heb leren kennen en waar ik vanmorgen al afscheid van genomen had, staan voor me bij de receptie. We besluiten om de rit samen te doen. Zij zullen voorop rijden, omdat zij het rijden en navigeren kunnen delegeren, iets wat ik natuurlijk niet kan. Niettemin is de route erg makkelijk te volgen en kan ik het in mijn eentje uitstekend bij houden.

We rijden eerst door het platteland. Eenmaal bij de Veluwe duiken we al gauw de natuur in. Ik had er geen idee van dat er nog zoveel weggetjes door de Veluwe gaan die toegankelijk zijn voor auto’s. De heide staat volop in bloei en hoewel het prachtige zonnige weer van vanmorgen aan het wegtrekken is, mogen we absoluut niet klagen. Het is een prachtige rit.

Onderweg stoppen we even voor een late lunch bij de auto’s.

Als we ongeveer 110 km hebben afgelegd over vooral hele smalle, zanderige of modderige weggetjes komen we op een punt waarop we geen van drieën nog enig idee hebben waar we heen moeten. De aanwijzingen lijken niet meer te kloppen. Dus keren we om en na enkele kilometers zien we een bekende LandCruiser ons tegemoet rijden. Zij zijn ervan overtuigd dat ze goed rijden, dus keren wij om en volgen hen. Maar niet veel later zitten we opnieuw klem. Net als we langs de kant van de weg staan te overleggen, komt er een vierde LandCruiser aanrijden, Ook zij zijn verdwaald.

Na ampel overleg besluiten we dat het mooi geweest is. Het is inmiddels al tegen 17:00 uur en het goede pad gaan we nooit meer vinden. Dus rijden we in colonne naar het eindpunt in Nijkerk.

Daar blijkt de organisatie al vertrokken! Eerder was ons gezegd dat ze zouden blijven wachten tot iedereen binnen zou zijn, maar dat is niet het geval. Dus bellen we het noodnummer maar om ons af te melden.

Ik eet nog gauw een hamburger en Arlette en Eric nemen een bak koffie, terwijl we afscheid nemen van de anderen. Daarna scheiden ook onze wegen.

En dan ben ik alleen. Een vreemde gewaarwording na zo’n enorm sociaal weekend.

Wat nu? Mijn volgende doel is Frankrijk, maar het is inmiddels al 18:30 en ik ben behoorlijk moe.

Ik kan terug gaan naar het kampeerterrein, want daar mag ik nog een nachtje staan. Ik kan ook naar huis rijden, want dat is maar anderhalf uur omrijden op weg naar Frankrijk. Toch besluit ik om door te rijden. Terug gaan naar het kampeerterrein brengt me alleen maar verder van mijn doel en er is daar niets meer. Thuis heb ik niets meer te zoeken. Ik heb alles bij me wat ik nodig heb.

En dus plan ik grofweg een route naar de Dordogne via Maastricht, Luik en Reims.

Onderweg tank ik nog even genoeg bij om het te redden tot in België en zet een kop thee achterin de auto. Terwijl ik wacht tot het water in mijn pannetje kookt slaat de vermoeidheid toe en ik begin opnieuw te twijfelen. Ik ben net voorbij Utrecht, dus ik kan nog naar huis. En waar moet ik anders slapen? Het is me na lang zoeken niet helemaal duidelijk geworden of en zo ja waar ik in Nederland achterin de auto mag slapen (buiten campings). Het comfort van mijn eigen bed lonkt…

Maar nee! Ik ben op zoek naar avontuur en wil mijn comfortzone uit. Dus besluit ik met een lichte spanning om door te rijden tot ik te moe word om dit nog verantwoord te doen.

Zo gezegd zo gedaan. De avond valt inmiddels en op de lange, lege en donkere snelweg vlak voor Maastricht merk ik dat ik moet stoppen.

Ik neem de eerste afslag en neem op goed geluk nog wat meer wat afslagen tot ik op een heel donker, afgelegen weggetje rijd met een brede grasberm, omsloten met dicht struikgewas. Het klinkt misschien wat luguber, maar ik heb een goed gevoel over deze plek. En dus zet ik mijn auto in de berm, poets mijn tanden, bevestig de gordijntjes, pak een mes bij de hand, vergrendel de deuren en sluit mijn ogen.

Bij de eerste passerende auto denk ik nog heel even dat ik (op)gepakt word door de politie, opzichters of criminelen, maar bij de tweede auto ben ik al wat geruster en alle eventueel volgende auto’s zie of hoor ik niet meer passeren. Het is pas rond 22:00, maar ik slaap snel in.