Ben ik ooit weg geweest? Jawel, maar soms moet ik mezelf er aan helpen herinneren.
Met twee weken terug in mijn oude baan achter de kiezen en een significante ontwikkeling op huizengebied verder, vond het wel weer eens tijd worden voor een nieuw blogje.
Eerst werk. Mijn terugkomst op het oude nest moest een verrassing zijn voor mijn collega’s, maar dat mislukte helaas. Onder meer omdat sommige collega’s mijn vorige blog hadden gelezen! Oeps. Ik wist niet dat het een verrassing moest blijven… Vanzelfsprekend was het heel leuk om mijn collega’s weer terug te zien. Velen hebben (delen) van mijn blog gelezen en hadden op hun beurt veel te vertellen over wat hen het afgelopen jaar overkomen is.
Met name de eerste dagen ben ik veel bezig geweest met handjes schudden. Met mensen die ik nog niet kende, maar vooral met bekenden. Veel vragen werden op me afgevuurd. Veelal dezelfde vragen natuurlijk, maar dat is begrijpelijk. Die eerste dagen leek het mij allemaal nog zo ‘normaal’ wat ik gedaan heb, omdat ik het er immers van af gebracht heb zonder noemenswaardige problemen en ik het reizende leven heb geadopteerd als een heel ‘normaal’ leven. Maar nu ik twee weken verder ben lijkt die reis wel een droom. Of iets uit een vorig leven. Iets dat ik zelf nooit gedaan heb. Gek genoeg sta ik daarom nu zelf af en toe te kijken bij hetgeen ik allemaal meegemaakt heb! Bijna elke dag op mijn werk word ik wel weer door iemand aangesproken die over mijn avonturen gehoord of gelezen heeft, en op die momenten voel ik me weer heel eventjes de persoon die ik tot een paar maanden geleden was: de man die in zijn eentje per auto het Afrikaanse continent bedwong alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Een heerlijk gevoel. En – niet te ontkennen – de aandacht is natuurlijk ook erg leuk.
Kortom, op die momenten na is het grotendeels alweer net alsof ik nooit weggeweest ben. Natuurlijk is dat niet helemaal waar. Ik woon nog bij mijn vader, de kanarie is nog steeds niet helemaal thuis (die staat nog steeds bij Cruiserland), en in mijn hoofd ben ik nog elke dag bezig met de reis. Ook heb ik natuurlijk nog steeds veel in te halen over alles wat er het afgelopen jaar is veranderd op mijn werk, en is nog steeds niet alle vakkennis terug naar de oppervlakte komen drijven. Op sommige dagen is dat wel eens moeilijk, maar elke dag kom ik weer een stapje verder en dat is bemoedigend.
De poes is ook weer terug. Floortje, mijn 17 jarige kat, is weer met mij herenigd. Ruim een jaar heeft ze gelogeerd bij mij broer (waarvoor dank!), maar sinds een paar weken maakt ze deel uit van het huishouden van mijn vader en mij. Het was in het begin wel weer even wennen om weer verantwoordelijk te zijn voor een levend wezen! Eten geven, kattenbak schoonmaken, enz. Een jaar lang ben ik alleen voor mezelf verantwoordelijk geweest. Maar ook dat went heel gauw en ik geniet van de momenten dat ze te pas en te onpas op schoot of op het toetsenbord komt liggen.
Op het huizenfront is er ook iets belangrijks te melden: ik heb een huis gekocht! Woonde ik voorheen in een leuk, maar klein flatje op de derde etage met slechts 2 kamers (65 m2), binnenkort woon ik – als alles goed gaat – in een hoekwoning met 3 verdiepingen (109 m2), een tuin en garage! Door de veel lagere rentestand t.o.v. de tijd waarin ik mijn vorige hypotheek afsloot betaal ik straks voor al dit moois slechts een kleine € 100 (bruto) per maand meer. Zoals iedere (Nederlandse) woningeigenaar zal herkennen komt hier natuurlijk wel weer het nodige bij kijken. Ik heb een bouwtechnische keuring laten uitvoeren (waarvan de resultaten over het algemeen heel positief zijn), heb het voorlopig koopcontract getekend en heb de eerste stappen gezet voor het verkrijgen van de hypotheek. Ik heb er ontzettend veel zin in om straks dit mooie huisje te betrekken. Dat zal in december of (meer waarschijnlijk) januari zijn. Er hoeft niet veel aan veranderd of opgeknapt te worden, maar een verfje hier en daar is wel prettig natuurlijk. En ik wil er zonnepanelen op laten plaatsen.
Ik heb straks 182 m2 eigen grond en wil dan ook de kanarie een plekje geven bij het huis. Zo kan ik de auto tenminste gratis stallen en staat hij lekker dichtbij. De garage gaat hier wel een rol in spelen, maar ik denk niet dat de kanarie hier in past (qua hoogte). Nee, de kanarie komt (zoals ik het nu voor me zie) naast het huis te staan. Daar heb ik een strookje grond dat net breed genoeg is voor de auto en een schutting. Maar in de garage kan ik een heleboel spullen en gereedschap kwijt die bij de auto horen of die ik kan gebruiken om de auto op te knappen en te upgraden, in de komende jaren.
Het huis bevindt zich in een dorp tussen Gouda en Woerden en is dus een stuk dichter bij Utrecht, de stad waar ik werk. Dat scheelt enorm in de dagelijkse reistijden. Een grove schatting leert dat ik hierdoor ongeveer een uur per dag ga besparen, wat neerkomt op gemiddeld 4,5 uur extra vrije tijd per week (ik werk 4×8,5×8). Een heerlijk vooruitzicht! Iets waarop ik me iedere keer weer enorm verheug als ik weer vast sta in de dagelijkse files tussen Utrecht en Rotterdam.
Verder gaat het leventje zijn gewone gangetje. Ik werk, slaap, ga uit, doe vrijwilligerswerk (natuurwerk en moderatie-werk voor iOverlander) en doe zoveel van die andere dingen die zo bij het dagelijks leven in Nederland horen. Ben ik ooit weg geweest…?
Jazeker! En behalve op eerder genoemde momenten, word ik er ook weer aan herinnert als ik mensen spreek die ik op reis heb leren kennen of een zelfde soort reis hebben gemaakt. In november ga ik een weekendje naar Duitsland, naar de Vossebergjes. Heerlijk een paar dagen herinneringen ophalen over onze al dan niet gezamenlijk beleefde avonturen in Afrika, en spelen met de kinderen.
Ben ik ooit weggeweest? Jawel hoor, en er zijn genoeg dingen die me hier aan helpen herinneren. Hoe ver weg en onwerkelijk het vaak ook lijkt, het is ècht gebeurd. Ik heb het ècht gedaan en ècht volbracht. Iets om trots op te zijn en om met veel plezier en heimwee aan te blijven terugdenken. Maar het leven is hier (voor mij) ook goed. Soms voel ik me schuldig dat ik geniet van de dingen die het leven hier zo kenmerken: een zonnige dag, herfstblaadjes, een luie stoel, een leuke film op het grote doek, een kachel, een schoon bed, familie, vrienden, collega’s, snel internet, een luxe auto, en straks een eigen huis. Schuldig? Ja, want dit is niet het leven dat ik wil: rondreizen in mijn trouwe kanarie. Verloochen ik mijn idealen niet door te genieten van de dingen die niet in dit beeld passen? Nee, natuurlijk niet! Het is idioot om me hier schuldig om te voelen. Genieten van het leven is nooit iets om je schuldig over te voelen! Dat begint gelukkig steeds beter tot me door te dringen. 🙂
Waarschijnlijk is dit mijn één-na-laatste blogbericht. De volgende en daarmee tevens laatste zal volgen als ik mijn nieuwe huis betrokken heb en ik de (nasleep van de) reis dus echt kan afsluiten.
Ik ben gewoon heel dankbaar en blij dat je er weer bent en daar voel ik me absoluut niet schuldig onder! ?
Na een lange reis door Afrika, zal het zeker niet altijd meevallen om de draad weer op te pakken, maar het fijne is dat je weer werk heb en nu ook een huis , gefeliciteerd ermee en veel woon plezier , in het dorp.
Bedankt!
Hoi Bjorn, gefeliciteerd met je baan en eigen huis!
Dank je wel, Aart!