Opnieuw een wodkaflesje, maar nu op de grond vlak naast de achterbumper, en vergezeld van de kroonkurk van bierflesje.

Ik nuttig rustig mijn ontbijt, terwijl ik om me heen kijk om mijn uitrij-opties te onderzoeken. Conclusie: ik sta volledig ingeklemd tussen andere auto’s. Het beste is om mijn luidruchtige buren te vragen of ze één van hun busjes even naar voren willen rijden. Alle andere voertuigen om me heen staan min of meer vast aan de grond middels luifelharingen, levellers (om de auto op ongelijk terrein recht te zetten) of stutten.

Dan, tot mijn genoegen, beginnen mijn buren zelf hun kamp af te breken. Ik volg hun voorbeeld, en ruim voor ik daar mee klaar ben zijn de twee busjes vertrokken en heb ik alle ruimte om te manoeuvreren.

De dauw heeft de luifel aan beide zijden bedekt met een tapijt van waterdruppeltjes, dus het kost me even tijd om hier genoeg van te verwijderen om de luifel op te rollen. Voor de rest verloopt het inpakken vlotjes.

Tenminste, tot ik de motor probeer te starten en er zelfs niet eens een lampje gaat branden. Gezien alle elektriciteitsperikelen waar ik tot op de dag voor vertrek mee bezig ben geweest, vrees ik onmiddellijk het ergste: lege startaccu’s. Ik graaf mijn voltmeter op, open de motorkap (onder ruime belangstelling van twee andere buren, die mijn vertrek schijnbaar aan het volgen zijn) en kom al snel tot de ontdekking dat de accu’s in topconditie zijn, maar dat ik de hoofdschakelaar had uitgezet, in plaats van aan. Blijkbaar had ik hem bij aankomst, een paar dagen geleden, niet uitgezet. Pffffff… Dat is een opluchting.

Zonder verdere problemen rij ik van mijn plekje af en het kampeerterrein af. Met Rotterdam op de GPS rij ik richting snelweg. Daar ga ik na een uurtje rijden weer van af. De omgeving is erg mooi, en ik ben de hoofdwegen zat. Dus zoek ik de kleine weggetjes op. Daarbij wordt het zo zoetjes aan tijd voor de lunch en die eet ik – als het even kan – op een mooi, rustig plekje. En dat lukt, want een half uurtje later zit ik prinsheerlijk mijn boterhammetjes weg te werken tussen het groen.

Ik rij nog een paar uur over kleine wegen westwaarts, maar dan vind ik het welletjes en zoek de snelweg weer op. De rest van de rit is tamelijk onenerverend. Tegen 19 uur rij ik de straat in, en dit tripje uit.

In de stromende regen sjouw ik de belangrijkste en kostbaarste spullen de drie trappen naar mijn appartement op, waarna ik zo snel mogelijk van mijn eerste douche in vier dagen geniet.