Dag 356. Reisdag nummer 2. Een dag die gekenmerkt wordt door vreselijk slecht weer: vaak dichte mist en de hele dag door keiharde regen. En het is erg koud. De zon krijg ik de hele dag niet te zien en bij het afwassen na het ontbijt vriezen mijn vingers er bijna af. Het rijden schiet ook al niet erg op. Ik ben om 8:45 op weg, maar weet opnieuw pas na 17:00 uur mijn bestemming voor vandaag te bereiken. Onderweg stop ik 1x 5 minuten om wat tomaten te kopen en 1x om te plassen en kaas uit de koelkast te pakken voor op de lunch-boterhammetjes die ik al rijdend beleg en opeet. Zo’n 8 uur bijna non-stop rijden dus. En (net als gisteren overigens) ben ik aan het einde van de dag maar zo’n 500 km verder. Behalve het slechte weer en het eindeloze stijgen en dalen van de weg, is ook de weg zelf vaak niet erg best en loopt soms dwars door dorpen en steden, waardoor je nauwelijks vooruit komt. Op een stuk van 50 km na ga ik weer geheel over de N2. Nu is dit één van de hoofdverkeersaders van het land, maar ironisch genoeg weet ik het hoogste tempo te behalen op het stuk dat ik NIET op die weg rijd. De omgevingen waar ik door en langs rijd zijn ontzettend mooi, maar door de mist en de regen en het zeer geconcentreerd moeten rijden kan ik er nauwelijks iets van zien.
Aan het einde van de dag ben ik helemaal kapot. Ik val soms bijna in slaap achter het stuur. Oh, wat ben ik blij als ik eindelijk voor de poort van de camping in Grahamstown sta! Een dame registreert mij en klaagt met me mee over het weer terwijl haar dochtertje in een hoekje van het kantoortje probeert warm te blijven met een deken en hetzelfde straalkacheltje dat ik ook heb. Ik krijg plekje 8 en vind daar een eigen badkamertje dat er prima uit ziet. Ik blijf hier echter niet, want ik ga met dit vreselijke weer echt niet koken. Dus rijd ik Grahamstown een stukje in en parkeer bij een winkelcentrum. Wimpy (fastfood keten) sluit om 18 uur (over 5 minuten), maar ik weet mijn heil ergens anders te vinden. Daar eet ik een lekkere burger en geniet van een pot hete thee, terwijl ik aan mijn verslag werk en van het gratis wifi profiteer. Terug op de camping regent het nog steeds, maar omdat ik hier een eigen badkamertje heb, vlak naast de auto, kan ik daarin de rest van de avond redelijk comfortabel zitten.
Dag 357. Het blijft de hele avond en nacht door regenen, hoewel meestal niet hard. ‘s Ochtends is de lucht eindelijk redelijk geklaard en druppen alleen de bomen nog na op de auto. Ik ben weer op de gebruikelijke tijd op weg en zit – na een tankstop – al heel snel weer op de N2. Aanvankelijk heb ik nog wat mist en regen, maar na een paar uur wordt het droog en klaart het permanent op. Het grootste deel van de dag heb ik stralend zonnig weer. Ook de weg zelf is vandaag een stuk beter. Minder hobbelig en vaak dubbelbaans in elke richting, zodat inhalen en ingehaald worden geen probleem is. Wegwerkzaamheden zijn er nauwelijks en nergens hoef ik er voor te stoppen. Ik maak dan ook flink meters vandaag! Bij Port Elisabeth (ook al zo’n grote stad) maak ik me wel even zorgen over de voortgang, maar ook dat blijkt voor niets, want zelfs hier kan ik stevig doorrijden. Een totaal andere dag dan gisteren dus! Ik leg opnieuw zo’n 500 km af, waarvan het laatste stuk over de Gardenroute. Dat is ook wel te merken aan de omgeving: erg toeristisch, maar ook heel erg mooi. Bij Knysna krijg ik een déjà vu, want hier was ik al eens geweest. Sterker nog, vanaf hier rijd ik eigenlijk vrijwel geheel op bekend terrein. Mijn enorme cirkel door ZA is rond.
Even voor Knysna stop ik bij The Big Tree om te lunchen. Ik maak een praatje met de amicale bewaker en besluit spontaan om de bewuste boom maar eens te gaan bekijken. Ik wist van het bestaan van de boom geheel niet af tot ik hier de parkeerplaats op reed (ik stopte alleen voor de lunch), maar nu ik hier toch ben kan ik best even gaan kijken. Toegang is gratis met mijn Wildcard en het kost me maar een kwartiertje. Een houten pad door het prachtige oerbos leidt naar 2 hele grote geelhoutbomen, een zeldzame boomsoort. De grootste van de 2 is 36,6 meter hoog en heeft een omtrek van 9 meter. De omringende bomen zijn allemaal een stuk kleiner, waardoor ze extra opvallen. Om terug bij de parkeerplaats te komen is het een paar 100 m lopen. Spoedig ben ik dus weer op weg, maar even de benen strekken was erg prettig!
Om half 16 kom ik aan in Mosselbaai en maak opnieuw een tankstop. Ik word geholpen door een wel zeer vriendelijke en servicegerichte medewerker. Daarna is het nog maar een klein stukje naar de camping, die me toch nog even wat moeite kost om te bereiken. Het is een enorm terrein dat zich uitstrekt langs de waterkant. Ik zou nog een eind door kunnen rijden, gezien de tijd, maar ik hoef nog maar 370 km, dus dat red ik morgen wel. Vandaag ben ik het rijden echt even zat. Zoals gezegd is het een grote camping en ook erg sfeerloos. In tegenstelling tot de vorige 2 campings is het verrassend druk qua kampeerders. De camping is niet duur, maar er is geen wifi en omdat we direct aan zee staan, staat er een harde, koude wind. Ik mag (na een erg lange en uitgebreide registratie) een plekje uitzoeken. Er zijn er (schat ik) een kleine 200(!), dus dat is nog geen gemakkelijke opgave. Uiteindelijk settel ik voor een plekje dat bepaalt geen schoonheidsprijs verdiend, maar wel het meest in de luwte staat. Ik loop terug naar de receptie om aan te geven welke plek ik gekozen heb. Het terrein is zo groot dat ik daar zeker 15 minuten aan kwijt ben.
Met het laatste zonlicht scheer ik mijn kin en schedel nog maar weer eens en sla ik aan het koken. ‘s Avonds koelt het weer enorm af en vlucht ik dus maar weer achter het stuur met mijn onvolprezen kacheltje.
Dag 358. Mijn laatste week is ingegaan. De laatste week in Afrika, de laatste week van deze reis. Ik kan het nog steeds nauwelijks bevatten. Mentaal ben ik op zich wel weer klaar om naar huis te gaan, maar nog lang niet klaar om thuis te blijven. De dagelijkse sleur weer in te gaan, elke dag dezelfde omgeving te zien, niet te kunnen gaan en staan waar en wanneer ik wil. Mijn hemel, wat ga ik die vrijheid missen!!!
Een mooie zonsopkomst over zee wekt me. Het is fris, dus die warme douche is weldadig. Niet lang nadat ik om iets voor 9 uur de weg weer op draai stop ik bij een winkelcentrum voor een paar boodschappen en draai daarna de infameuze N2 weer op. Het rijdt weer lekker door vandaag. Goed weer, goede weg, mooie landschappen. Bij een picknickplaats stop ik voor de lunch. Verder maak ik eigenlijk geen stops meer vandaag. Onderweg blijf ik mezelf eraan herinneren dat het een privilege is om door zo’n mooi landschap te rijden en met zulke mooie herinneringen op zak. En dat lukt aardig, want ik kan er best nog van genieten, maar soms heb ik slechte momenten. Dan besef ik weer dat het over een week echt afgelopen is met mijn vrijheid en dat de sleur weer thuis op me wacht. Ik heb het afgelopen jaar geleefd van nog geen €50 per dag; veel minder dan thuis. Maar zolang ik geen manier heb om die €50 per dag te verdienen is het natuurlijk niet vol te houden. En die magische zak met geld, die mysterieuze sponsor of dat winnende lot heb ik helaas niet kunnen vinden…
Uiteraard wordt het steeds drukker op de weg naarmate ik Kaapstad nader. Al gauw zie ik de Tafelberg weer opdoemen aan de horizon. Dat is echt weer even slikken. Deze stad is het laatste wat ik van Afrika te zien krijg, deze reis althans. De laatste paar kilometers naar de camping African Overlanders herken ik ook weer. Als ik daar aankom – met een brok in mijn keel – word ik opnieuw vriendelijk ontvangen door Duncan en Eli. Duncan vertelt me dat mijn auto donderdag naar de opslag in de haven gaat. Dat betekent dat ik de laatste paar dagen zonder auto en dus ook zonder ‘huis’ zit. Daar komt bij dat de weersvoorspellingen voor maandag t/m woensdag erg slecht zijn. Regen is wel het laatste wat ik kan gebruiken bij het verscheep-klaar maken van de auto en het inpakken van mijn tassen voor de vliegreis. Dus na wat overleg met mezelf en wat puzzelen besluit ik om de komende 3 nachten hier te blijven en al die voorbereiding in die dagen te doen. Daarna ga ik naar het centrum van Kaapstad, waar ik een leuk appartement gehuurd heb via AirBnB. Daar verblijf ik dan de laatste 4 nachten van mijn reis. Het is een vreemd idee dat nu zo’n beetje alles is geregeld en zelfs deze laatste week nu gepland is.
‘s Avonds geniet ik van een klein kampvuurtje (mag normaal niet, maar ik heb toestemming gekregen zolang ik het klein houd) en een kliekje van gisteravond. Omdat er geen wind staat wordt het niet te koud om buiten te blijven zitten.
Dag 359. Inpakken! Ja, ik moet er nu echt aan geloven.
Vier dagen geleden was ik nog aan de oostkust van Afrika. Na ben ik aan de westkust, maar nog wel in dezelfde tijdzone. Dat betekent dat het hier ‘s avonds langer licht is en ‘s ochtends langer donker. Gisteren had ik dat nog niet zo in de gaten, maar vanmorgen wel. Vreemd, zo’n plotselinge overgang. Als de zon zich dan eindelijk laat zien warmt het redelijk snel op. Dat is prettig, want het was toch best een koude nacht. Jammer genoeg staat er de hele dag een harde, koude wind, maar de zon is inmiddels wel sterk genoeg om dat enigszins te compenseren.
Goed, inpakken dus. Ik begin maar van boven naar beneden. Ik loop op die manier alle kisten, kratten, tassen, hoekjes en gaatjes langs en bepaal bij elk voorwerp: a) of ik het mee moet nemen naar het appartement en/of het vliegtuig; b) of ik het mee wil nemen; c) of ik het thuis snel weer nodig heb; d) of het kwaad kan als het 4 weken in de auto blijft liggen (denk aan etenswaren); d) of ik het weg kan/moet gooien; e) of ik het mee naar Nederland mag nemen (bijvoorbeeld katapulten zijn om een of andere idiote reden verboden in Nederland). Ik mag 2x 23 kg meenemen in het vliegtuig, dus dat is heel royaal. Dat is mooi, want uiteindelijk blijkt dat ik best nog veel mee wil of moet nemen. Bij het doorspitten van de auto vind ik spullen terug waarvan ik het bestaan nauwelijks meer wist. Volgende keer neem ik veel minder troep mee! Ook realiseer ik me bij het doorspitten hoe ongelooflijk smerig de auto van binnen is. Er ligt zowat meer stof en zand in mijn auto dan in de Kalahari! Maar daar ga ik nu toch echt niets aan doen. Wel gooi ik een verschrompelde ui weg die ik onderin een kist vind en die inmiddels al bijna aan het bloeien is. Een paar jaar geleden… wat, één jaar geleden nog, had ik me niet kunnen voorstellen dat ik me content zou kunnen voelen tussen zoveel stof en vuil. Als ik terug denk aan mijn leven in Nederland voel ik me echt een zwerver! Maar goed, dat is nu snel verleden tijd.
Ik bespreek nog wat dingetjes met Duncan over de verscheping en print wat formulieren uit die ik onderteken en aan hem overhandig. Hij vraagt me of ik het goed vind als hij 2 kisten in mijn auto zet tijdens het verschepen. Die zijn van een man die naar Nederland terug verhuisd is maar deze spullen vergeten is mee te nemen. Ik heb er wat bedenkingen bij, want ik kan niet goed zien wat er in de kisten zit, maar ik ga uiteindelijk toch akkoord, omdat ik hem vertrouw.
‘s Avonds maak ik weer een vuurtje, waar ik voor de laatste keer op braai (boerewors). Erbij maak ik een lekkere rauwe peensalade. De wind is gelukkig weer gaan liggen. Een van de residentiële honden houd me gezelschap.
Dag 360. Het was al voorspeld, maar komt helaas ook uit: het is de hele dag bewolkt en koud en er staat een harde wind. Er wordt ook regen verwacht. Ik warm een klein beetje op in de prmitieve zeecontainer-douche van de camping, maar het water is niet erg warm. Na de ochtendrituelen haal ik de dakkist leeg, zodat ik bij de spanbanden kan waarmee hij de afgelopen 12 maanden muurvast op het roofrack gezeten heeft. De kist zal van het dak af moeten om in de container te passen. Als ik de banden (met behulp van wat kruipolie) los heb gooi ik alles er weer in en zet hem opnieuw vast met 1 hele zware spanband. Daarna maak ik de koelkast schoon en doe nog wat andere klusjes.
In de betrekkelijke luwte van de auto lees ik nog een tijdje en bak dan de laatste eieren bij wijze van lunch. De rest van de dag heb ik eigenlijk niets meer te doen. De laatste dingen kan ik pas morgenochtend doen, op de dag van vertrek. En het weer is zo bar slecht dat ik er niks voor voel om hier de hele dag te blijven zitten en te verkleumen. Dus besluit ik om toch nog een ritje met de auto te gaan maken. Om het af te leren, zeg maar. Er schoot me namelijk te binnen dat toen ik hier een maand geleden ook al was, ik de Chapman’s Peak Drive niet heb kunnen doen vanwege wegwerkzaamheden. Deze verloren middag kan ik dus mooi gebruiken om het nog eens te proberen. Ik maak de auto dus provisorisch rijklaar en rij naar de westkant van Kaapstad (ik zit nu aan de oostkant). Het is midden op de dag, maar wel maandag en er zijn onderweg weer overal werkzaamheden aan de gang dus erg vlot gaat het niet, maar de Chapman’s Peak Drive is nu gelukkig wel open! Het weer is eigenlijk exact hetzelfde als de vorige keer, dus het voelt een beetje alsof ik niet weg geweest ben! Ik betaal de 45 rand tol en leg de ca. 8 km af over de smalle weg die uit de steile rotswand langs de oceaan is uitgehakt. Op sommige plekken is die rotswand zo steil dat het lijkt op een soort van tunnel die aan de zeekant open is. Er ‘zweeft’ dus een gigantische hoeveelheid steen boven je hoofd. Niet verwonderlijk dat de weg vaak gesloten is vanwege stenen op de weg, en hier wordt ook overal voor gewaarschuwd. Maar het is een prachtige rit met een adembenemend uitzicht. De zware bewolking doet daar nauwelijks iets aan af, want het levert dramatische plaatjes op.
Op het punt waar de weg van de kust af loopt keer ik om en rijd ik dezelfde weg terug. Omdat ik nu van zuid naar noord rijd en daarmee op de weghelft rijd die het dichts langs de zeekant loopt, ervaar ik de diepte nog beter en kan ik veel makkelijker eventjes stoppen langs de weg voor een foto. Wel moet ik opnieuw tol betalen, maar ach, dat is maar een paar euro. Terug naar de camping neem ik een iets andere route, voor de afwisseling. De spits is helaas net begonnen, dus doe ik er tamelijk lang over, maar ik heb geen haast. Ruim voor het donker ben ik weer terug en begin meteen met koken, want er wordt regen verwacht vanaf een uur of 19, dus moet ik voor die tijd klaar zijn met alles. Ik wil de luifel niet inzetten, want dan is die niet meer op tijd droog voor ik de auto in moet leveren. Zo nu en dan vallen er een paar spatten regen, maar gelukkig ben ik voor de bui los barst helemaal klaar. In eerste instantie maak ik ook vanavond weer een vuurtje, omdat ik nog wat hout over heb, maar halverwege de avond vlucht ik toch weer achter het stuur vanwege de kou en de regen, dus dek ik het vuur af met zand, zodat ik er morgenochtend misschien nog iets aan heb.
In de loop van de avond bespreek ik ook met Duncan het programma voor morgen. Hij stelt voor dat ik om 9:30 achter hem aan rijdt naar het depot. Hij rijdt dan in een Nederlandse, gele Landcruiser (maar niet de mijne!) die hij daar achter laat ter verscheping. Daarna stapt hij bij mij in en rijden we naar mijn Airbnb, waar ik mijn tassen uitlaad en hem de sleutel overhandig. Tot slot rijdt hij dan in mijn kanarie terug naar het depot en neemt een Uber-taxi naar zijn camping terug. Op die manier kan ik op een taxi besparen en heeft hij een chauffeur voor de tweede auto.
Als ik ‘s avonds laat achterin mijn auto kruip besef ik dat dit de allerlaatste keer is dat ik dat doe. Het is de laatste nacht dat ik in mijn trouwe autootje slaap en even verlies ik mezelf in mijmeringen…
poeh, wat een emotioneel afscheid van je trouwe kanarie! heel veel sterkte met alles
xxxxxxx
Dank je wel!
Helaas Bjorn, aan alles zit een einde aan. De route van een bus, de benen van je zus, aan alles zit een einde aan. ?
Troost je met de gedachte dat je een onwaarschijnlijk mooie en avontuurlijke reis hebt gemaakt. Ik heb er zeer van genoten om je verhalen te lezen. En was menigmaal te vroeg met je website checken in de hoop dat er weer een nieuw verslag op zou staan. Erg mooi om te zien hoe zeer je gegroeid bent tijdens de reis. Zowel je skills achter het stuur als de omgang met moeilijke situaties, niet in de laatste plaats met sommige mensen. Je hebt je goed staande gehouden en daarvoor mijn complimenten en respect.
Goede vlucht Bjorn, ik denk dat je thuis een warm welkom wacht. De nazomer hier is net begonnen en de natuur is nog prachtig groen. Maar vast niet in zo veel tinten als jij gezien hebt. ?
Hoi Sander, Wat een mooie woorden en mooie complimenten. Dank je wel! Ik ben blij dat je zo genoten hebt van mijn eindeloze verhalen. 😉 Als je alles gelezen hebt, heb je een boek achter de kiezen van 569 pagina’s (A4)!
Het welkom thuis was absoluut warm en het weer is op dit moment echt geweldig. Heerlijk thuiskomen zo. Maar wennen is het wel…
Hoi Bjorn, net jouw mooie verslagen van de laatste weken gelezen. Veel bekende plekken voor ons.
Btw: die andere gele Toyo is de onze en ze staan nu samen in een container op de boot te wachten.
Ja, leuk hè? Hoe is het mogelijk dat 2 gele Landcruisers één container delen, terwijl je ze vrijwel nergens tegen komt?!