Dag 211. Stemmen naast de auto bij het wakker worden. Ik til het gordijn een stukje op. Twee van mijn overlandtruck-buren hebben het bankje van mijn kampeerplekje naar de rand van de afgrond naar de rivier verplaatst en zitten er op te keuvelen, vlak naast mijn auto. Zodra ik de bustent open zegt de man ten overvloede dat ze het bankje verplaatst hebben. Ik verzoek hem vriendelijk hem weer terug te zetten. Van het uitzicht genieten kan vanaf vele plekken, dus dat hoeft niet per se naast mijn auto. Als bij hoge uitzondering maak ik een uitgebreid ontbijt voor mezelf klaar: gebakken ei met spek. Dat peuzel ik op met het heerlijke uitzicht op de Luangwa rivier en het park aan de overkant. Het druppelt af en toe, maar dat duurt niet lang. De rest van de dag blijft het droog en is het erg warm.
Terwijl een groot deel van mijn directe buren op gamedrive gaat en 2 van de 3 trucks permanent vertrekken denk ik dat het nu wat rustiger zal worden, maar nu zijn het vooral de reisbegeleiders van de groep naast me die de hele dag door op luide toon ouwehoeren en lachen. Maar goed, ik besteed de dag toch weer aan klussen, dus vooruit. Te beginnen met het wegwerken van een flinke was (van een week of 3). Verder moet ik natuurlijk voorbereiden op de komst van Heroen. Dat betekent onder meer dat ik de passagiersstoel weer toegankelijk moet maken en de extra stoel en de tent tevoorschijn moet halen. Tussen alle bedrijven door kijk ik regelmatig door de verrekijker en (voor de verandering) de telescoop om te zien of er nog wat te spotten valt. Inmiddels heb ik de volgende dieren gezien vanuit mijn kampje: nijlpaarden (die lachen me de hele dag door uit), impala’s, krokodillen, Afrikaanse nimmerzats, hamerkoppen, eekhoorns, varanen, ijsvogels, marters, vervetapen, bavianen, heilige ibissen, en nog veel meer vogels die ik zo gauw niet bij naam weet of het vermelden niet waard zijn.
In de middag arriveert een Volkwagen busje met Duits kenteken. Die heb ik gisteren nog naast me bij de supermarkt op de parkeerplaats zien staan. Uit de bus (die op het stekje naast me parkeert) stappen een Spanjaard en een Japanse uit die elkaar in Mexico ontmoet hebben. Veel internationaler gaat het niet worden! Hij is al 4 jaar onderweg en zij reist sinds 1,5 jaar met hem mee.
Net als ik begonnen ben te kijken naar de rechter breedstraler op mijn voorbumper (die zit weer eens los), komt de lokale voorman langslopen en stelt zich voor. Samen constateren we dat de lamp dit keer ergens anders los zit en hij repareert hem even later met wat popnagels. En passant merkt hij op dat er 2 grote bouten ontbreken bij mijn lier. Mijn ogen vallen zowat uit hun kassen. Dat mij dat niet opgevallen is! Als ik nu de lier zou gebruiken, dan ruk ik misschien de hele bumper wel los van de auto! Hij zegt dat hij maandag wel even wil kijken voor wat vervangende bouten, wat ik uitstekend vind, want maandag ben ik hier ook nog wel.
Tegen de avond heb ik de meeste klussen gedaan en stook ik weer een vuurtje op om op te koken. Onderwijl komt een ouder Nederlands echtpaar langslopen dat in Chipata werkzaam is. We maken een praatje. Door deze afleiding heb ik echter niet in de gaten dat er weer een groep vervetapen in de buurt is gekomen. Mijn tent staat nog open. Net als ik de apen opmerk is het te laat: één aap rent er gauw vandoor met het plastic zakje waarin mijn avondeten (verse worteltjes) zat. Shit!
Als mijn Spaanse buurman hiervan verneemt biedt hij enkele van zijn wortels aan en lijkt zichzelf daarmee permissie te hebben verleent om zich tegen mijn vuurtje aan te bemoeien. Als ik even wegloop gooit hij er gauw wat hout op, terwijl ik even daarvoor expliciet gezegd had dat ik dat niet wilde omdat ik geen gele vlammen wilde hebben i.v.m. het koken. Als ik de pannen een tijdje later dan toch op het vuur kan zetten nodigt hij zichzelf opnieuw uit en legt een rooster op mijn vuurtje voor hun eigen maaltijd. Cultureel misverstandje, daar houd ik het maar op.
De groep aan mijn andere kant moet de volgende ochtend alweer vroeg weg, dus die maken het gelukkig niet laat.
Dag 212. Helaas betekent dat wel dat ze de hele buurt wekken met hun herrie als ze klaarmaken voor vertrek. Daarna valt er een zalige stilte en kan ik me nog even omdraaien. Het ochtendwindje is zalig na zo’n warme nacht. Het was ruim 35 gr in de auto vannacht. Ik geniet van de koelte tijdens het ontbijt. Heroen had gisteren erg veel pech. Het plan was om via Parijs, Nairobi en Lusaka naar Mfuwe te vliegen (op zich al een enorme reis!), maar door vertraging tijdens de eerste vlucht mist hij zijn aansluiting in Parijs en is hij gedwongen om te wachten tot ‘s avonds laat. Dan kan hij via Addis Ababa en Harare naar Lusaka vliegen. Maar vanmorgen kreeg hij ook nog eens een flinke vertraging op de vlucht tussen Addis en Harare, waardoor hij de vlucht naar Mfuwe zeer waarschijnlijk niet meer haalt. Wat een getob!
Ik besteed de dag aan het opzetten van Heroen’s tent, uitvoeren van wat kleine reparaties, zoals wat los getrilde moeren bij de passagiersstoel en ik probeer te internetten, wat niet lukt omdat het veel te traag is. Met de lunch haal ik het brood voor de dag en zet het even buiten op tafel neer. Ik ga terug de tent in om beleg te pakken, maar zodra ik weer buiten sta (nog geen 2 minuten later) zie ik nog net hoe een grote baviaan er met mijn brood vandoor gaat! Shit, alwéér! Het is niks, maar er is in de buurt niets te krijgen (supermarkt is 130 km hiervandaan) en dit brood was ook voor Heroen natuurlijk. Ik neem dus maar genoegen met wat crackers, terwijl ik de bavianen op een afstandje zie smikkelen van mijn brood… Die katapult werkt hier dus niet zo geweldig als ik dacht.
Halverwege de middag zijn er olifanten aan deze kant van de rivier te zien. In de verte zie je ze al langzaam aanlopen. Een stuk of 6, waaronder een aantal kleintjes. Precies op dat moment krijg ik een berichtje van Heroen dat hij zijn aansluiting van Lusaka naar Mfuwe toch gehaald heeft en onderweg is. Slechte timing! Snel maak ik alles gereed om hem op te gaan halen. Na een kwartiertje rijd ik los van de bustent en maak die zo goed als dat gaat vast om te beschermen tegen apen en olifanten. Als ik weg rijd kom ik de buren tegen die de olifanten zijn gaan opzoeken. ‘Heb je ze gezien?’ vraag ik. ‘Ja, daar!’ is het antwoord. Op nog geen 50 meter van mijn kampje loopt een joekel van een olifant. Ik heb jammer genoeg geen tijd om er naar te blijven kijken, want het is zeker een uur rijden naar het vliegveld en de kans is aanwezig dat Heroen er eerder is dan ik.
Maar dat blijkt mee te vallen. Ik ben zelfs keurig op tijd, want na een minuutje of 10 zie ik het vliegtuig landen. Mfuwe International Airport is opmerkelijk goed uitgerust. Er is zelfs een pinautomaat en souvenirwinkeltje. Helaas geen bord met vluchtstatussen, maar zoals gezegd land het propellertoestel keurig op tijd. Even later zie ik Heroen (voormalig zwager, vader van mijn nichtjes en ook gewoon een goede vriend) uitstappen. Zonder bagage, want die is onderweg ergens kwijt geraakt. Hij heeft dan ook zoveel omwegen moeten maken… Het is heerlijk om weer een bekend gezicht van thuis te zien.
Op de terugweg naar de camping zien we al van alles aan dieren: een neushoornvogel, impala’s, en zelfs giraffen. Een goed begin na zo’n horrorreis. Bij de receptie duurt het even voor we iemand te pakken hebben. Terwijl Heroen zich inschrijft vraag ik bij de receptionist naar de olifanten. Het blijkt dat die de keuken beroofd hebben van onder andere een 50 kg zak bloem en vele appels. Maar in het naburige dorp heeft een olifant zoveel schade aangericht (zelfs huizen vernield), dat ze hem afgeschoten hebben!
Met hulp van Heroen zet ik de auto weer netjes onder de bustent en nadat we de boel weer een beetje op orde hebben kook ik een eenvoudig maaltje, waarna Heroen afwast. Terwijl we ‘s avond proberen om KLM te pakken te krijgen vanwege de verdwenen bagage komt de nachtwaker langslopen. Hij vraagt of ik wat pijnstillers heb voor een zieke vriend en vertelt en passant dat er een luipaard in de buurt op jacht is. Ach ja, waarom niet?
Dag 213. Ik word wakker van het geritsel van een plastic zak en vrees meteen het ergste. Dat blijkt terecht: bavianen hebben mijn afvalzakje te pakken gekregen. Als ik even later de portieren open zie ik dat ze inderdaad in de bustent zijn geweest. Ik zie ook meteen hoe: bij het inparkeren van de auto ben ik vergeten om het grondzeil aan de bodem van de auto vast te maken, waardoor ze er gewoon via de onderkant in konden.
Vlak na het ontbijt komt de manager zich voorstellen. Mogelijk omdat we op dit moment de enige overgebleven kampeerders zijn. Onze buren zijn ook vertrokken. Of we nog iets nodig hebben, vraagt hij. Nou, brood, want die is gisteren gestolen. Prima hoor, we bakken ons eigen brood. Voor $5 bent u de eigenaar van een vers brood. Auw. Dat is pittig, maar we doen het toch maar en even later wordt er een brood gebracht die we met de lunch meteen gebruiken.
De ochtend zijn we vooral bezig met het indienen van claims bij de vliegmaatschappijen om de verloren bagage te vinden. Dat valt niet mee, want KLM wijst alle verantwoordelijkheid af en wijst naar Kenyan Ariways, maar daar heeft Heroen uiteindelijk niet mee gevlogen, dus proberen we (naast Kenyan Airways) ook Ethiopian Airways in te schakelen. Die werken echter met een knullig Word-documentje met onduidelijke vragen. We kunnen helaas niet bellen, omdat we geen telefoons hebben waarmee we internationaal kunnen bellen én beltegoed hebben. Daarbij valt het mobiele internetsignaal soms weg. Tussendoor spotten we gelukkig nog wel het een en ander aan vogels en andere dieren. Heroen kijkt zijn ogen uit en kan aan het einde van de dag ruim 20 nieuwe vogels noteren, waaronder de Afrikaanse visarend, de bonte ijsvogel, de Afrikaanse gaper en de kleine bijeneter. Na de lunch proberen we een stukje te wandelen in de omgeving, maar we worden al gauw tegen gehouden door het personeel. Het is te gevaarlijk om van het terrein af te lopen. In dit seizoen staat het gras hoog en is er veel gevaar van slangen, naast natuurlijk de leeuwen en andere roofdieren.
Er komt een vrachtwagen aanrijden. Een overlandtruck van 2 Nederlanders: Sjors en Monique. We maken uiteraard even een praatje. Zij zijn al een jaartje of 4 onderweg… Aan het einde van de middag komt er een Landcruiser aanrijden. Zuid Afrikaanse overlanders. Een gepensioneerd echtpaar. Als het al donker is komt er ook nog een grote overlandtruck aanrijden met 21 passagiers. En zo ineens is de camping weer aardig gevuld!
De rest van de middag hangen we een beetje rond de auto en kijken vooral vogels, hoewel er ook krokodillen en laat in de middag een olifant te zien is. Om een uur of half 6 koken we samen een lekkere spaghetti-maaltijd op een houtvuurtje. Vlak voor de thee/koffie komt de nachtwaker weer langs. Hij doet even een kopje koffie mee (ik moet me de ******* zoeken naar een derde kopje!) en vertelt onder meer dat de luipaard gisteravond laat nog over het kampterrein gelopen heeft. Vlakbij de auto! Helaas hebben we daar niets van gemerkt. Intussen horen we een hyena roepen aan de overkant van de rivier. We zijn in Afrika!
Dag 214. Ik ben ongewoon laat wakker: het is al bijna 7 uur. Buiten gekomen kijk ik eerst door de telescoop. Een grote krokodil waggelt langzaam door het ondiepe water en over zandbanken, met een Afrikaanse nimmerzat (ooievaar met gele snavel) in zijn keilzog. Wat een paradijsje. De temperatuur is nog zalig. Later op de dag breekt de zon door en wordt het erg warm, maar nu is het genieten. Terwijl ik de afwas sta te doen na het ontbijt, komen onze Zuid Afrikaanse buren langs rijden op weg naar hun volgende bestemming. De vrouw (naam vergeten, sorry) is zo enorm enthousiast over het feit dat ik deze reis alleen doe, dat ze ook nu bij het afscheid een aantal keer verklaart dat ik een ‘amazing superstar’ ben, met 2 duimen in de lucht. Ik word er verlegen van…
Wij bereiden ons ook voor op vertrek, maar dan alleen voor vandaag. Aangezien we nog helemaal geen nieuws hebben over Heroen’s bagage gaan we in het naburige dorp wat kleren voor hem kopen en meteen wat groente e.d. inslaan. Het is meteen een leuke kennismaking met een Afrikaans dorpje voor Heroen. Ver komen we niet zodra we wegrijden, want nog voor we de camping afgereden zijn, zijn we al 4x gestopt omdat we weer een nieuwe vogel zien. Tot aan het dorp stoppen we nog een aantal keer voor vogels of andere dieren.
In het dorp heerst een relaxte stemming. Men is wel wat gewend aan toeristen, maar gelukkig niet te veel. Geen opdringerige verkopers, geen sjacheraars, geen bedelhandjes. Wel gewoon mensen die vriendelijk gedag zeggen of hun waren op fatsoenlijke manier aanprijzen. Het is hier heerlijk rondlopen als mzungu. Na een uitgebreid rondje door het dorp hebben we tassen vol groente, aardappelen, houtskool, kleding, bier, enz. De kleding wordt vanuit zakken of van stapels verkocht en ziet er vaak smoezelig en gebruikt uit. Heroen merkt op dat hij de korte broek die hij zojuist gekocht heeft misschien ooit wel zelf in een kledingzak voor Afrika gestopt heeft…
Ook op de terugweg stoppen we regelmatig voor vogels. Op sommige plekken staan we wel een half uur te kijken en ontdekken de ene na de andere nieuwe vogelsoort. Heroen heeft in deze 1,5 dag al 40 voor hem nieuwe soorten ontdekt! We gaan niet direct terug naar Wildlife Camp, maar stoppen eerst bij Tracks & Trail Camp omdat we gehoord hebben dat zij mogelijk voor een vriendelijk prijsje een night gamedrive kunnen regelen. We zoeken ons verloren naar de receptie, maar na een tijdje (en met hulp van wat werklui) vinden we de (Nederlandse!) eigenaar. Hij vraagt $40 voor de night gamedrive, exclusief entreekosten. Maar omdat we de enige klanten zijn, kan hij nog niet garanderen dat het doorgaat.
Bij de receptie van onze eigen camping vragen we hetzelfde. Zij vragen $50 voor de night drive, maar die gaat wel gegarandeerd door. We wachten nog even af of de drive bij Tracks & Trail doorgaat. Even later parkeren we de auto weer tegen de bustent en genieten van een koel drankje. De dag is alweer bijna voorbij. Voor het diner stoken we weer een houtvuurtje. Op het menu staat groene koolsalade met ei, ui, kruiden en tomaat of komkommer. Daarnaast poffen we wat aardappelen. Het kost al met al een paar uurtjes (het vuur komt wat traag op gang), maar het smaakt voortreffelijk. We eten ons ongans aan de kool, maar die is zo groot dat die nog zeker nog voor ¾ deel intact is.
Dag 215. Parkdag! Voor ik de tent open kan ritsen hoor ik luid hoefgetrappel vlakbij voorbij gaan. Een kudde impala’s staat onrustig in de bosjes naast de tent en neemt gauw de poten als ze mij zien. We staan bijtijds op en werken vrij vlot door de ochtendrituelen heen, zodat we om 8:15 op weg zijn naar de ingang van het South Luangwa NP (Mfuwe gate). Eerst maken we een stop bij de receptie om ons in te schrijven voor hun night gamedrive, want we hebben (zelfs 24 uur later, wanneer ik dit schrijf) niets meer van de eigenaar van Tracks & Trails gehoord. Terwijl de man bij de poort van het park een bonnetje uitschrijft voor mijn betaling stopt een pickup met enkele mannen naast mijn kanarie. Drie en met name 1 ervan bewonderen mijn auto. De grootste bewonderaar blijkt een automonteur, waar we een kort praatje mee maken. De man die mijn betaling in ontvangst neemt heeft geen plattegrondje voor ons, maar we kunnen een foto maken van de plattegrond op het bord achter hem en hij legt uit welke plekken we beter kunnen vermijden (vanwege slechte bruggetjes enzo), en waar vaak leeuwen en luipaarden gespot worden. Daarna is het eindelijk zover en gaan we het park in. Ik ben nu al 5 dagen naar het park aan de overkant van de rivier te staren vanaf mijn kampeerplek, dus ik sta te popelen om naar binnen te gaan. Mijn voornaamste doel? Luipaarden. Die moeten hier veel te vinden zijn en die heb ik nog nooit in het wild gezien. Het is tevens de laatste van de Big 5 die ik nog moet afstrepen.
In het begin is de begroeiing tamelijk dik en zien we niet veel, maar verderop, met name langs de kleinere paadjes, is het veel opener en zien we van alles. Hoewel, er zijn lang niet zoveel dieren als ik had verwacht. Maar voor Heroen is het een feestje, want hij kan het een na het andere dier afstrepen, inclusief weer veel vogels, waaronder de zuidelijke hoornraaf, de grijze kroonkraanvogel en de zadelbekooievaar. De wegen in het park zijn bijzonder goed onderhouden en zelfs de kleine sporen (waarvan sommige kriskras door elkaar lopen en soms in het niets eindigen), zijn uitstekend te rijden. Zo aan het einde van het regenseizoen verwacht je veel modder, maar waarschijnlijk omdat het de laatste paar dagen droog is gebleven zijn de wegen en paden kurkdroog. We zien onder meer giraffes, kudu’s, olifanten, wrattenzwijnen, zebra’s en zelfs in de verte enkele leeuwen. Luipaarden krijgen we helaas niet te zien.
Om een uur of 14 keren we weer om, want we moeten op tijd terug zijn voor de night gamedrive. Dat lukt prima, want om 15 uur parkeren we de auto weer tegen de tent. Stipt op tijd komt de safariauto ons om 16 uur ophalen. In de auto zitten al 4 Amerikanen. In het park slaan we al gauw de hoofdweg af. Al gauw is duidelijk dat de gidsen absolute lak hebben aan de parkregel dat offroaden verboden is. Als er iets interessants te zien is rijden ze er gewoon naartoe, of dat nou over een paadje is of niet. Zeker aangezien wij achterin zitten is het een behoorlijke stuiterrit. Maar het moet gezegd: we krijgen mede daardoor wel prachtige dieren te zien. De eerste 2 uur rijden we nog in daglicht en krijgen (naast de gebruikelijke impala’s, puku’s, olifanten, e.d.) ook een troep wilde honden in het vizier. Maar liefst 10 stuks! Wilde honden zijn erg zeldzaam, dus het is een enorme mazzel dat we ze te zien krijgen. En dan nog wel zoveel. We komen ook een groepje olifanten tegen waarvan een mannetje voor onze ogen schijnbaar moeiteloos een complete boom uit de grond rukt om er een tijdje mee te slepen en hem vervolgens te laten liggen.
We krijgen een drankje aan de oever van de rivier, terwijl het zonlicht voor vandaag de geest geeft. Bij het wegrijden is het aardedonker en begint deel 2 van de rit: nachtdieren spotten. Een van de gidsen zit op de motorkap met een groot zoeklicht in de handen waar hij heel snel mee rond schijnt. Oplichtende ogen duiden op nachtdieren, maar hij gaat zo snel dat het ons lange tijd onwaarschijnlijk lijkt dat we op deze manier dieren zullen spotten. Onze vrees blijkt ongegrond, want naast het konijntje dat we al snel zien, zien we ook 2 hyena’s, waarvan er eentje over het pad naar ons toe komt lopen, langs de auto. De fel oplichtende ogen geven het dier een spookachtig uiterlijk. Later wordt dan toch de luipaard gespot. Eindelijk! Helaas lukken de foto’s niet goed omdat ik per ongeluk de ISO waarde nog veel te hoog had staan, maar ik heb hem in elk geval gezien! De laatste van mijn Big 5. Nijlpaarden zijn om deze tijd ook erg actief op het droge, dus daar zien we er ook verschillende van rondwaggelen. Tegen het einde van de rit stuiten we ook nog op een groep leeuwen, waarvan sommige slapen en anderen op hun rug liggen, alsof ze op hun buik geaaid willen worden. Ze zijn zo dichtbij (paar meter afstand) dat je er haast toe in verleiding zou komen. Toch maar niet doen. Op de terugweg naar de hoofdingang (hoe vindt die chauffeur toch de weg over die vele kleine paadjes in het stikkedonker?!) loopt er ook nog een grote mannetjesleeuw onze auto voorbij. Als ik mijn arm uit zou steken, zou ik hem moeiteloos kunnen aanraken. Toch ook maar niet doen… Rond 20:30 zijn we weer terug op de camping. Wat een prachtige rit! Het heeft me wel meer dan een dagbudget gekost, maar ja.
Tijdens de sundowner kregen we wat pinda’s en we hadden ook nog wat koekjes bij ons. Als diner warmen we een paar blikjes kant en klare spaghetti op.
Mooi verhaal Bjorn en wat een schitterende fotoos en filmpjes! Apen en Bjorn zullen wel geen dikke vrienden worden denk ik zo!
Hahaha nee die apen en ik zijn absoluut geen beste vriendjes. 😀
Heel leuk om weer terug te lezen Bjorn. Wat hebben we veel gezien en beleefd. Het was een fantastische ervaring!!
Dat was het zeker! 🙂
wauw; leeuwen, een luipaard, wilde honden en hyena’s!!!! veel gezien zeg, gaaf!
Ja dat was echt heel erg gaaf!
Prachtig de kleuren van de vogels en mooie filmpjes. Leuk en grappig ook die aap ,aan jou tafel , moest er echt om lachen, fijn dat wij zo op deze manier mee kunnen genieten van deze dagen door Afrika .Goede reis verder en de groetjes van ons
De aap zat niet aan mijn tafel maar bij de buren die er op dat moment even niet waren. Ik vond dat hij er zo grappig uitzag dat ik gauw m’n camera gepakt heb.