Proloog: de laatste weken voor vertrek
De laatste 2 weken voor vertrek zijn spannend, maar toch ook weer niet. Op dinsdag 16 augustus lever ik de kanarie in bij Cruiserland omdat bij de laatste checkup enkele werkdagen daarvoor bleek dat de aslagers bij het achterdifferentieel kapot zijn. Dat is een serieus issue en gezien mijn spoedige vertrekdatum is Aad (eigenaar van Cruiserland) zo vriendelijk om mij voor de 16e in de agenda te proppen. De auto moet tevens APK gekeurd worden en dat gebeurd dan ook, met als gevolg een hele sloot aan problemen waarop de auto wordt afgekeurd. Opmerkelijk is dat men over veel van deze zaken bij de vorige APK niet moeilijk over deed, terwijl deze toen al wel speelden. Bijvoorbeeld het doorgeroeste spatbord rechts achter en de roetmeting. Hier is het afgelopen jaar niets aan veranderd en toch was het nu ineens een issue. Dat geldt ook voor de aanwezigheid van een mistlampknop op het dashboard, terwijl ik helemaal geen mistlamp heb. Vorige keer was dit geen issue en nu ineens wel. Dus moest de knop verwijderd worden voor de keuring en na de keuring weer aangebracht. Bureaucratie? Neu hoor…
Maar om een lang verhaal kort te maken, ik kon de auto pas woensdag 24 augustus ophalen: 4 dagen voor vertrek! Ik ben erg blij met Aad en zijn mannen want zonder hun flexibiliteit en zorgvuldigheid had ik mijn vertrekdatum of wellicht zelfs mijn mijn bestemming niet gehaald! Zelfs de bedrading die ik o zo slordig had aangebracht voor de GPS tracker, het autoalarm en andere zaken werd ongevraagd netjes weggewerkt en beschermd tegen trillingen, hitte en stof. Bovendien wilde Aad de auto pas vrijgeven nadat hij het hele vehikel nóg eens kritisch bekeken had, nadat alles klaar was. Top!
Verder waren er eigenlijk alleen emotionele spanningen. Alle technische en bureaucratische zaken waren geregeld en behalve de auto was ik aan het begin de laatste week al zo’n beetje klaar voor vertrek. Of toch niet? Gedurende die laatste week las ik van andere overlanders over hun ervaringen met het verschepen van de auto van Athene naar Alexandrië; iets wat ik ook ga doen. Er blijkt toch veel meer sprake te zijn van diefstal uit de auto tijdens de overtocht of vlak daarna dan ik eerder had begrepen. Dus zodra ik de auto weer terug had ben ik direct aan de slag gegaan om overal sloten op te zetten: dashboardkastje, cubbybox (kastje tussen de voorstoelen in), achterportieren, etc. En ik heb oplossingen verzonnen om de vaste kisten, de losse kisten en alle losse voorwerpen d.m.v. kabelsloten en staalkabel vast te leggen en af te sluiten. Zelfs de koelkast kan tot op zeker hoogte op slot. Tot slot heb ik ook een oplossing bedacht om het voor- en achtergedeelte van de auto van elkaar te scheiden met een ‘web’ van staalkabel. Laten we hopen dat het afdoende zal zijn!
In de laatste week heb ik uiteraard ook van verschillende mensen afscheid genomen, boodschappen gedaan en de auto nog even schoongemaakt.
Op zaterdagavond, de vooravond van mijn vertrek, was het grote afscheid. Ik werd ontzettend verwend met prachtige sinterklaassurprises (daar ik Sinterklaas dit jaar ga missen), mooie en ontroerende gedichten, handige en leuke cadeaus, oliebollen(!), een heerlijk gourmet en een hele avond vol gezelligheid en liefde. Woorden schieten me tekort om deze mensen te bedanken voor deze geweldige avond. Jullie maakten het wel vreselijk moeilijk om afscheid te nemen!
Dag 1 en 2 (28-29 augustus): de eerste 1000 km
Wat heb ik toch een ongelooflijke hoeveelheid troep bij me! Dom natuurlijk, ik weet het. Maar ik doe dit voor het eerst en weet daardoor nog niet goed waar ik wel behoefte aan zal hebben en waaraan niet. En dus heb ik heel veel spullen verzameld onder het mom ‘beter mee verlegen dan om verlegen’. Maar dat spreekwoord gaat niet altijd op, zo ontdekte ik gisteren bij het inpakken. Door tijdgebrek heb ik op een gegeven moment gewoon alle wat nog los was willekeurig in kisten gegooid en in het rek geschoven. Het gevolg is dat de sokken nu tussen het bestek en de macaroni liggen. En de mokken tussen de opladers voor mijn camera’s en het aanmaakhout. Kortom: chaos!
Dat tijdgebrek kwam met name omdat ik een dag eerder een putje in mijn voorruit ontdekte, die ik zaterdagochtend nog even heb laten repareren.
Terug naar vandaag. Ik heb nog veel meer in te laden, want gisteren vergat ik nog een overvolle kist en een grote zak boodschappen mee naar de auto te nemen. Helaas ontbreekt het me aan ruimte en tijd om dit nu nog een fatsoenlijk plekje te geven, maar naar een lumineus idee van mijn vader ga ik bij mijn zus Patricia in Frankrijk een extra dag besteden om de auto opnieuw in te laden en nog eens heel kritisch te kijken of bepaalde spullen echt wel mee moeten. Ik ga daar niet eerder weg dan dat alles er netjes en opgeruimd in past!
Het uitzwaaien is een tamelijk emotioneel moment voor alle aanwezigen. Er worden wat tranen gelaten en ik voel me vreselijk verdrietig dat ik deze lieve mensen (en natuurlijk de mensen van wie ik al eerder afscheid genomen had) achter moet laten. Met name van mijn zorgzame vader, aan wie ik zo veel te danken heb, is het erg moeilijk afscheid nemen. Maar uiteindelijk moet het toch gebeuren. En dus slik ik mijn verdriet even in, neem plaats achter het stuur, start de motor en rijd weg onder uitgebreid zwaaien van familie, vrienden en twee volstrekt onbekende medewerkers van een autoverhuurbedrijf die mij vlak daarvoor nieuwsgierig gevraagd hadden waar ik naartoe ga.
Daar ga ik dan… Op weg naar Zuid Afrika. Ik kan het nog moeilijk bevatten. En wie weet red ik helemaal niet; kom ik na een maand gillend weer thuis. Of iets ergers. Maar voorlopig ben ik nu echt op weg. Nederland heb ik in een vloek en een zucht verlaten en België duurt niet veel langer. Frankrijk levert iets meer uitdagingen op.
‘Frankrijk, kampeerland!’, zeggen ze.
‘Overal in Frankrijk heb je camperstandplaatsen,’ zeggen ze.
‘In Frankrijk kun je overal kamperen, geen probleem,’zeggen ze.
Nou, niet in de delen van Frankrijk waar ik kom, zeg ik! Uren lang rij ik dorpjes en steden in en weer uit, ik neem grote wegen, kleine weggetjes en alles wat daar tussen zit. Ik let goed op de borden en vraag zelfs bewoners naar camperstaanplaatsen, maar er is NIETS te vinden. Zelfs de app die ik voor dit doel gekocht heb (€5,99) weet niets in de omgeving. Uiteindelijk zet ik maar koers naar de dichtstbijzijnde standplaats die de app wel kent. Daar kom ik om 20:30 aan.
Ik zit net onder Parijs, vlak buiten het plaatsje Milly la foret. De standplaats is nagenoeg vol en ligt allesbehalve idyllisch, maar het moet maar. Het is immers gratis en ik kan nu tenminste eten en slapen.
De salade die ik gepland had is verrassend snel klaar, en tot mijn grote verbazing kan ik de meeste zaken (bestek, pan, snijplank, kruiden, etc.) vrij snel vinden. Blijkbaar heb ik toch beter ingepakt dan ik dacht. Ook de thee-attributen zijn snel gevonden en zelfs mijn laptop is in mum van tijd terecht.
En zo besteed ik mijn eerste avond op het asfalt van een veredelde parkeerplaats, onder het licht van mijn zelf aangelegde werklamp. Hoe ik me voel? Gemengd, zou ik het willen noemen. Nog steeds verdrietig, nerveus en zenuwachtig, maar tegelijkertijd tevreden en voldaan, en vol positieve spanning over de dingen die nog gaan komen.
Overigens hebben de eerste mankementen zich al aangediend: het ledlampje voorin doet het niet meer (waarschijnlijk batterijen op, maar waar heb ik die in vredesnaam verstopt?), de achteruitrijcamera doet het niet goed (de ontvanger wordt blijkbaar teveel geblokkeerd) en de dashcam loopt zo nu en dan vast. Kortom: werk aan de winkel! Maar het zijn gelukkig geen belangrijke zaken.
De volgende ochtend sta ik vroeg op. Het is fris en ik vind het hier niet de meest ideale plek om te ontbijten, dus stap ik meteen in en rij weg. Na pakweg 20km realiseer ik me dat ik mijn fluitketel op het dak van de auto had laten staan. Ik stop nog even om te kijken of hij er nog staat, maar het is zinloos natuurlijk. Die fluitketel is verdwenen… Misschien is het beter zo: ik moest immers bagage lozen? Belangrijk detail echter: de ketel was van mijn zus!
Nadat ik bij een marché van het toilet gebruik heb gemaakt, vind ik even verderop een rustig plekje om mijn ontbijt te bereiden en te nuttigen. Helaas begint het te regenen, dus ben ik vrij snel weer weg.
Dan volgen weer vele honderden kilometers rijden. Zon en zo nu en dan een bui wisselen elkaar af. Tussendoor stop ik enkele keren om de benen te strekken en om de laatste oliebollen op te eten bij wijze van lunch.
Ik mijd nog steeds alle tolwegen, maar naar Limoges is zo’n 240km gratis snelweg, dus kan ik flink doorkachelen. Zolang er tenminste geen heuvels zijn, want op vlak terrein ligt mijn topsnelheid rond de 110km/u, maar op een helling zakt dat al gauw in naar 50-70km/u. Tot grote frustratie van sommige medeweggebruikers.
Het is rond 17:15 dat ik eindelijk aanland bij mijn zus Patricia in de Dordogne. Helaas lopen we elkaar net mis, maar een kwartier later vinden we elkaar alsnog.
Ze heeft zalig gekookt (gevulde courgette en paprika uit eigen tuin) en we praten de hele avond.
De eerste 1.000km van de pakweg 25.000-40.000km zitten er op. Nu ik de eerste sprong genomen heb kan ik het rustig aan gaan doen. Ik heb immers nog een maand de tijd om in Athene te komen.
Het eerste wat ik ga doen? Alles uitpakken, kritisch kijken wat ik hier achter kan laten en dan alles opnieuw inpakken.
Bjorn,
Heel veel plezier tijdens deze super reis. Ik heb respect voor je dat je zo goed voorbereid aan dit avontuur begint en ga je zeker volgen. Ben benieuwd naar je avonturen.
Waar kan ik de inlog voor de track-jack vinden?
Groeten Ron Hofman
Wat een leuk geschreven verhaal. En ja…het afscheid was zwaar! X
Hey Bjorn veel succes, ik ga je volgen. Spannende onderneming wel heel tof.
Groetjes
Een goed begin is het halve werk Bjorn. Alleen al door je voorbereidingen, maar ook door onder andere je doorzettingsvermogen en creativiteit, kan je reis niet anders dan slagen!
Hallo, ik ben Mayra, dochter van je collega Nick. Ik vind het echt supertof dat je rijdend naar Kaapstad gaat en ik wens je heeeeel veel succes!!!!!!
JA!! Het is begonnen!! Wat herkenbaar! Het emotionele afscheid, het op het laatste moment alles er in gooien (ondanks alle voorbereiding en planning!) De gemengde gevoelens.. je eerste nachtje kamperen!
Fijn dat je bij je zus nog ff kan herpakken! Ondanks alle onzekerheden emoties en spanning, ga genieten van elke minuut!!!