Dag 346. De eerste dag in weken dat ik eens lekker pas op de plaats houd en de hele dag rond de auto blijf hangen. Voornaamste bezigheid van vandaag: internetten. Ik moet weer een heleboel uploaden voor mijn blog, mails beantwoorden en de thuisreis regelen. En het internet is tergend langzaam hier. Dat mis ik wel van Nederland: overal prettig snel internet! Ik ben hier de hele dag bezig om een paar kleine filmpjes te uploaden… Het is de hele dag erg bewolkt, maar vooral rond het middaguur is de temperatuur echt zalig. Wat het ‘s ochtends vooral erg prettig maakt op deze camping is het uitzicht: het grootste deel van de ochtend zie ik zebra’s, gnoes, nyala’s en zelfs een rode duiker voor mijn neus drinken en grazen. Schitterend! Ze zijn allemaal op slag verdwenen zodra de eerste nieuwe kampeerders arriveren (net als toen ik gisteren arriveerde) en komen de rest van de dag niet meer terug.
Het verschepen van de auto lijkt helemaal goed te gaan komen. Duncan, van African Overlanders, is 100% zeker dat mijn auto voor het verlopen van het carnet verscheept kan worden en dat ik daarbij een container kan delen. Dat zou geweldig zijn! Het betekent ook dat ik vandaag ook mijn terugvlucht geboekt heb; iets waar ik al maanden tegenop zag, maar wat natuurlijk onvermijdelijk was. Op 26 augustus vlieg ik via Dubai naar Amsterdam, waar ik 27 augustus, exact 1 jaar na vertrek, aankom.
‘s Avonds ga ik eerst weer kijken naar het voederen van de galago’s. Halverwege de avond begint het te regenen. Niet heel hard, maar het houdt wel een aantal uren aan. Gelukkig heb ik de bustent (voor het eerst sinds Windhoek, ruim 2 maanden geleden) opgezet!
Dag 347. Ik ben deze ochtend vooral bezig met ouwehoeren. Zowel met mijn directe ZA buren als mijn Nederlandse buren. Verder ben ik vooral klusjes aan het doen en leg ik de laatste hand aan het bijwerken van mijn blog. En met lezen; eindelijk heb ik weer eens tijd om te lezen. ‘s Middags erger ik me vooral te pletter aan een onbeschoft (Nederlands) gezin dat het nodig vind om hun huurcamper precies voor mijn auto neer te zetten, hoewel er ruimte zat is op het terrein en er echt geen reden is om zo oncomfortabel dicht bij mij te komen staan. Daar komt nog bij dat ze 3 schreeuwende en ruziemakende kinderen bij zich hebben en ‘s nachts alle buitenverlichting laten branden waardoor ik de rest van de dag geen seconde rust meer heb en ‘s nachts in bed baad in hun lichtvervuiling. Bah, wat kunnen sommige mensen toch vreselijk asociaal zijn!
Leuk is dan weer wel dat ik gedurende de dag uitkijk op zebra’s, een gnoe, nyala’s en zelfs een schichtige rode ruiker. Ook zit er een gepassioneerd hamerende specht naast me in de boom.
Dag 348.
Hoewel de familie Flodder in de loop van de ochtend weg gaat, laten ze hun meubilair staan. Ze komen dus terug. En hoe! Aan het einde van de middag parkeert het asociale gezin de camper nóg dichterbij, op nog geen 2 meter van mijn voorbumper. Ik sta nu helemaal ingebouwd, want mijn ZA buren hebben hun auto (ze slapen in een caravan) gisteren ook al voor mijn auto gezet. Toegegeven, het is een irritatie die ik in Europa nauwelijks zou hebben, maar na meer dan een half jaar kamperen in (over het algemeen) alle rust en ruimte kan ik nog maar niet wennen aan die benauwde ZA campings.
Nicole (mijn jongste zus) en haar 2 dochters zijn sinds gisteren aangekomen in Zuid Afrika. Over een paar dagen komen zij hier heen en dan rijden we ongeveer een weekje samen op. Het is vandaag echter een nationale feestdag, over een paar dagen is het weekend en zo’n beetje half Nederland viert in deze hoek van de planeet vakantie, dus het is overal druk en Nicole heeft moeite om leuke dingen georganiseerd te krijgen. Samen (we houden contact via WhatsApp) bespreken we allerlei opties en speuren het internet af. Na een aantal uren hebben we dan toch nog wat leuke dingen kunnen regelen voor de komende dagen. ‘s Middags maak ik nog een korte wandeling, regel wat andere zaken en lees een hoop.
Dag 349. Een ijselijke kreet is het. Een gil van ware doodsverachting. Een geluid dat door merg en been snijdt en waarschijnlijk tot ver in Europa nog te horen is. Reza ontdekt dat de enorme vlinder op de badkamerhanddoek echt is en een fractie van een seconde later weet de rest van Afrika dat dus ook. Maar dan zijn we er nog niet. De vlinder vliegt op en fladdert de kamer van hun guesthouse door. Nu is het de beurt aan Nicole en Madelief om te krijsen alsof de wereld vergaat. En dat om een vlinder!
Maar laat ik bij het begin beginnen. De dag begint gelijk zoals de vorige paar dagen. Tot mijn grote genoegen (en, zo hoor ik later, ook van mijn ZA buren) is de familie Flodder (die dus zowat tegen mijn bumper aan geparkeerd stonden) al vroeg vertrokken. Even later vertrekken ook andere gasten en keert de rust op de camping weder. In afwachting van de komst van Nicole & kids (Madelief, 15, en Reza, 12) maak ik nog een wandeling en lees wat. Ook pomp ik de autobanden op tot asfalt-druk, want ik verwacht de rest van mijn tijd in Afrika nauwelijks meer van het asfalt af te komen.
Nadat ik haar nog wat route-aanwijzingen geef over de telefoon weet Nicole mijn camping verder probleemloos te bereiken en om een uur of 11 sluiten we elkaar in de armen. We hebben elkaar nu op een paar weken na 1 jaar niet gezien. We praten dus eerst een tijdje bij naast het zwembad, maar gaan toch vrij vlot er met hun auto weer vandoor, want we willen Hluhluwe NP nog bezoeken. We stoppen eerst bij een supermarkt voor wat boodschappen en rijden dan naar de Memorial gate. Het park bestaat uit een noordelijk en een zuidelijk deel. In het zuidelijke deel schijnt het meeste wild te zien te zijn, dus daar trekken we morgen de hele dag voor uit. Vandaag doen we het noordelijke deel. Het is geen heel erg groot park, maar 2 dagen kun je er makkelijk zoet zijn. Bij de gate worden we geholpen door 1 van ZA’s meest chagrijnige medewerksters. Mijn hemel, wat is dat een chagrijn! Maar goed, na lang wachten en een heel gedoe komen we dan toch het park in. Het is heel raar voor mij om dat niet met eigen auto te doen en zelfs niet eens achter het stuur te zitten. En dan ook nog in een auto vol vrouwvolk! Gezellig is het in elk geval wel.
Aanvankelijk zien we alleen maar wat zebra’s, en dan lange tijd niets, maar ineens spot Madelief in de verte een groep olifanten. We besluiten te proberen om er dichterbij te komen dus verlaten we na een stukje verder rijden het asfalt en nemen een goede grindweg die in een lange lus eindigt. Al snel komen we de eerste olifanten tegen, vlak bij de weg. Voor mij een heel bekend fenomeen, maar voor de dames is dit natuurlijk erg gaaf. Zodra de weg overgaat in een lus spotten we iets heel bijzonders: witte neushoorns! En niet 1 of 2, maar zelfs 5! Zoveel heb ik er sinds het Khama Rhino Sanctuary in Botswana niet meer gezien. En dat was immers een soort opvangterrein, dus dat telt niet echt mee voor mij. M.a.w. dit is ook voor mij een heel bijzonder moment! Even later zien we er zelfs nog 2!
Weer verderop komen we klem te staan in een flinke kudde olifanten. Ze staan overal om ons heen; we kunnen geen kant meer op. Oeps, dat is wel even spannend. Maar gelukkig blijft iedereen rustig. Zowel mijn zus (de chauffeur) als de olifanten. We komen er dus zonder kleerscheuren weer uit. Vlak voor we de uitgang bereiken (het is al bijna donker) worden we door de gids van een gamedrive gewezen op leeuwen. Ze liggen erg ver weg, maar door de verrekijker kan ik 2 mannetjesleeuwen ontdekken. Topdag dus! De volgende dag vernemen we bij toeval dat deze leeuwen hier onlangs uitgezet zijn en oorspronkelijk uit de Kalahari komen. Ik vond die manen al zo donker…
Na al dit moois zijn we natuurlijk erg moe van alle indrukken, maar Nicole weet ons desondanks veilig door het donker naar hun guesthouse te rijden. Daar checken ze in en kookt Nicole een lekker maaltijd voor ons. Vlak na het eten wordt de vlinder in de badkamer ontdekt. Toegegeven, het dier is zo groot als een kleine vleermuis, maar om daar nou zo hard om te gillen? 😉 Met een schaal en bord weet ik de vlinder te vangen en buiten los te laten. Daarna word ik naar mijn camping terug gereden, waar de dames hun koffers achter gelaten hadden. Zodra die weer ingeladen zijn wensen we elkaar welterusten en rijden ze weg. Het is weer een heerlijk weerzien en zoals Reza terecht opmerkte, het lijkt aan het einde van de dag niet langer alsof we elkaar een jaar niet gezien hebben.
Dag 350. Om 5 uur gaat de wekker. Het is stikkedonker. Eerste gedachte die door mijn hoofd gaat: oooooooooh bah, dit leven staat me over een paar weken weer te wachten! Tweede gedachte: yes, een leuke dag gamedriven met de dames! Een uur later sta ik buiten de poort van de camping te wachten en is het al aardig licht. Een kwartier later word ik door de dames opgepikt en rijden we naar de Nyalazi gate van Hluhluwe NP, dat een kleine anderhalf uur later bereiken. De dame die ons daar helpt is al niet veel vriendelijker dan die van gisteren bij de Memorial gate, maar wel een stuk sneller. In het park wisselen Nicole en ik van plek, zodat ik eens in een rechtsgestuurde auto kan rijden, en zij even niet hoeft te rijden. We zien al gauw een giraffe, maar daarna blijft het een tijdje rustig met de dieren. Tot we weer neushoorns zien, en olifanten, en nog meer neushoorns. Het lijkt ongelooflijk, maar aan het einde van de dag hebben we niet minder dan 22 neushoorns gezien! Tel daar de 7 van gisteren bij op (en dat moeten echt andere exemplaren geweest zijn) en je komt op een werkelijk onvoorstelbaar aantal neushoorns; ongeveer net zoveel als ik er de rest van de reis bij elkaar heb gezien! Natuurlijk zien we ook de nodige impala’s, zebra’s, gnoes, waterbokken en nyala’s. Madelief blijkt heel erg scherpe ogen te hebben, want ze ziet vaak dieren lang voordat wij ze kunnen zien. Een geweldige aanwinst in de auto! Die had in alle wildparken mee moeten gaan deze reis!
In een bijna drooggevallen rivier zien we een groep olifanten badderen. Een vredig plaatje. De wegen in het park zijn over het algemeen goed begaanbaar. De hoofdweg is vrijwel geheel geasfalteerd en er zijn verschillende grindwegen die alle kanten op waaieren. Toch zijn er wel een paar paadjes van mindere kwaliteit en op 1 paadje moeten we plotseling omkeren, omdat het ineens onbegaanbaar wordt voor een gewone auto. Over gewone auto’s gesproken: dat is wel weer enorm wennen voor mij om in te rijden! Alles reageert zo soepel: gas, rem, koppeling, stuur… Zo enorm anders dan die grote stalen bak van mij! En dan ook nog het stuur aan de verkeerde kant van de auto. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik veel te ver links rijd. Het is lekker warm en zonnig weer, maar helaas ‘s middags wel iets te warm voor de meeste dieren. Toch mogen we niet klagen, want na de lunch zien we vanaf een uitkijkpunt maar liefst 7 leeuwen (waaronder 4 kleintjes) liggen bakken in het zonnige zand van een bijna droge rivierbedding. Heel in de verte, maar toch spectaculair. Enkele uren eerder zijn we ook getuige van een kudde buffels in dezelfde rivierbedding die kort op hol slaat omdat er een leeuw aan komt lopen. Ook heel in de verte, en het duurt een tijd voor we er zeker van zijn dat het een leeuw is, maar toch wauw!
Lunchen doen we trouwens op een drukke picknickplaats waar we net op tijd zijn voor een bankje in de schaduw. Net als we zitten komt een gids naar ons toe en maakt op niet mis te verstane toon duidelijk dat hij dit bankje claimt voor zijn groep toeristen (die overigens uiteraard ook Nederlands zijn). Wij laten ons echter niet wegjagen en eten rustig onze (oudbakken) broodjes op. Dankzij deze mensen komen we echter wel te weten van die groep leeuwen die we even later dus zien liggen. De stemming in de auto zit er de hele dag goed in, maar halverwege de middag treden de verzadiging en vermoeidheid wel in. Daarbij is het erg warm en is het drinkwater bijna op. We zetten dus maar eens koers naar de uitgang. Onderweg zien we natuurlijk weer van alles, maar niets bijzonders, behalve misschien die buffel die vlakbij de weg staat. De vele neushoorns maken al lang geen indruk meer.
De uitgang bereiken we om een uur of 16. Van daaruit rijden we naar mijn camping, met een omweggetje via de guesthouse van de dames. Op de camping komen we om 18 uur aan en blijven daar op het restaurantterras een uurtje wachten, tot de galago’s (bushbabies) gevoederd worden. Ik zie het nu voor de derde keer, maar het blijft leuk. Wat een schattige, fluffy beestjes. Iets over 19 uur wordt de eerste gang van het diner geserveerd, een heerlijke champignon/groentesoep, gevolgd door nog 2 uitstekende gangen. Pim, de Nederlandse eigenaar van de camping is heel vriendelijk en geeft ons allerlei tips voor onze volgende bestemming: St. Lucia. Daar gaan we morgen naartoe.
Om 20 uur zeggen we elkaar welterusten en rijden de dames terug naar hun guesthouse. Zelf werk ik nog wat aan mijn verslag en ga dan vroeg naar bed, want ook ik ben erg moe.
Wat leuk! Zo jammer dat het weer voorbij is…
Ik wil ook heel graag jouw foto’s en filmpjes!
Hoi Bjorn,
geweldige prestatie, proficiat! een jaar onderweg en alle problemen overwonnen.
Wat nu? gewoon weer lekker in de natuur werken bij Rotta Natuurwerk? Wij verwachten je weer zo snel mogelijk,
groet, Rien.
Hoi Rien,
Leuk om van je te horen! Ik heb de Rotta mailwisselingen en nieuwsbrieven grotendeels gevolgd.
Maar ik ben nog niet thuis hoor! Dat duurt nog een kleine week. Dan kom ik (in elk geval voorlopig) wel weer lekker in de natuur werken!