De dagen vliegen voorbij. Op moment van schrijven ben ik alweer ruim een maand thuis. Tot een aantal dagen geleden viel er eigenlijk niet veel te melden, behalve dan het verschijnen van dit artikel (https://outdoor.manners.nl/travel-stories-het-avontuur-van-bjorn-die-zijn-eentje-van-rotterdam-naar-kaapstad-reed/) over mijn reis op Outdoor Manners.
Maar de laatste dagen is er een heleboel gebeurd! Ik ben in gesprek geweest met drie bedrijven voor een baan, waaronder mijn oude werkgever. Die laatste heeft me er uiteindelijk van weten te overtuigen om bij hen terug te komen. De drie bedrijven hadden bijna allemaal evenveel voor- als nadelen, en gezien mijn beroep (system engineer; daar is schijnbaar nog steeds veel behoefte aan) verkeer ik in de luxe positie om een baan te kunnen kiezen. Dat het dan toch nog een maand geduurd heeft, heeft te maken met het feit dat de zaken niet bij elk bedrijf even hard gaan en ik dus vaak lange tijd moest wachten op de volgende stap in een proces. Daarbij viel mijn oude werkgever al erg positief op: zij zijn zeer slagvaardig en vlot te werk gegaan, wat zeker bijgedragen heeft aan mijn keuze om bij hen terug te keren. Natuurlijk heb ik lang overwogen om iets heel anders te gaan doen, maar moest uiteindelijk toch concluderen dat ik dit werk de beste keuze voor mij is.
Ik heb dus een baan! Maandag 2 oktober ga ik beginnen. Daar ben ik natuurlijk erg blij mee.
Het zal wel erg moeilijk worden, die eerste dagen/weken. Ik ben dan al wel een maand thuis, maar dit is een ‘schemergebied’; een periode waarin ik weliswaar in Nederland ben, maar nog geen werk en geen huis(houden) heb, en geen idee over hoe de dingen gaan lopen, waardoor ik niets nieuws kan ondernemen dat werk of woning in de weg kan staan. Mijn financiële situatie staat het me ook niet toe om van alles te ondernemen. Ik heb me dus, naast het zoeken naar werk en woning, vooral bezig gehouden met het redigeren van mijn reisverslag om het geschikt te maken voor uitgave als boek. In totaal had ik ongeveer 600 pagina’s met tekst, maar daar zijn er inmiddels al zo’n 100 van af en ik heb al heeeeeel veel schrijffouten verbeterd. Ik heb ook met een hypotheekadviseur gesproken over de financieringsmogelijkheden voor als ik weer een baan zou hebben, en heb ik een bezoek gebracht aan de boompjes die opgekweekt zijn met het as van mijn vier jaar geleden overleden moeder. In januari ga ik een presentatie geven over mijn reis, bij Natuur- & Vogelwacht Rotta (www.rotta-natuur.nl), dus ben ik daarvoor ook alvast bezig om mijn 20.000 foto’s en filmpjes door te spitten.
Daarover gesproken: bij het doorspitten van de foto’s ontdekte ik dat ik de meeste foto’s van 11 aaneengesloten dagen kwijt was. Mijn vreugde was dan ook erg groot toen ik de foto’s terug vond, verspreid over een tweetal geheugenkaartjes die ik in de auto had laten liggen! Het gaat om een kleine 1000 foto’s van de mooiste plekjes in Botswana.
Je had de geheugenkaartjes in je auto laten liggen? Is die dan eindelijk ook terug in Nederland? Ja! De kanarie is terug! Het schip met de container had aanvankelijk wat dagen vertraging, maar is uiteindelijk toch precies op tijd aangekomen. Enkele dagen later kon ik de auto ophalen in Vlaardingen. Dat was afgelopen woensdag (27 oktober). Hoewel het carnet al was verlopen voor de auto terug kwam in Nederland, is de douane-procedure prima verlopen. Hopelijk zal de ADAC (die het carnet heeft uitgegeven en waar ik mijn borg heb moeten storten) er ook niet te zwaar aan tillen, maar dat verwacht ik niet. Gelukkig heeft de container ook geen röntgenscan of extra controles moeten ondergaan, want dat brengt hoge kosten met zich mee. Woensdag bracht mijn vader me naar de loods in Vlaardingen, waar ik nog net Jos (de eigenaar van de andere gele Landcruiser waar ik de container mee gedeeld heb) ontmoette. Mijn eigen kanarie trof ik in blakende gezondheid aan. Dat wil zeggen: hij leek van buiten schoner te zijn dan toen ik hem achter liet in Kaapstad en was verder in precies dezelfde staat. Niets gestolen, niets kapot. Er was alleen band met een lekkend ventiel, maar dat was zo verholpen. De binnenkant rook nog heerlijk Afrikaans. Het was heerlijk om mijn trouwe kanarie weer terug te zien.
Ik heb de dakkist op het dak weer vastgezet en de twee meegelifte kisten overhandigd aan Rene, de eigenaar. Die bedankte me met een fles champagne. Om een of andere reden heeft men de positieve accupool van een van de startaccu’s halfslachtig vastgemaakt met soldeer in plaats van gewoon het moertje vast te draaien. Dat moest ik dus nog even herstellen. De auto startte direct, alsof er niets gebeurd is. Nadat mijn vader en ik wat spullen overgeladen hebben naar zijn auto (waaronder de kapotte fotocamera met de geheugenkaartjes) en ik de banden nog wat op spanning gebracht heb, konden we er vandoor. Duncan van African Overlanders en Peter Terhorst in Nederland hebben uitstekend werk geleverd met het verschepen van de auto. Makkelijk en soepeler dan zoals dit gegaan is, is bijna niet denkbaar!
Mijn eerste kilometers op Nederlandse bodem in de kanarie waren heel bijzonder. Ook al had ik überhaupt al bijna een maand geen auto gereden, toch voelde het meteen weer heel natuurlijk om in de kanarie te stappen en me op de weg te begeven. Ook rechts rijden en rekening houden met het Nederlandse verkeer waren geen probleem. Omdat de APK keuring intussen verlopen is, moest ik vanaf de loods onmiddellijk naar Cruiserland (de garage) rijden. Daar had ik afgesproken met Aad, de eigenaar. Gelukkig zitten die tegenwoordig in Maasdijk, wat vlakbij Vlaardingen ligt. Hopelijk ben ik onderweg niet opgepikt door een politiecamera voor het rijden zonder APK. Maar zelfs al is dat het geval, dan kan ik bewijzen dat ik een afspraak voor APK keuring op dezelfde dag had. Het is toegestaan om daar in een ongekeurde auto naartoe te rijden.
Nadat ik Aad’s nieuwe garage bewonderd heb, hebben we een tijdje bijgepraat. Toevallig ontmoette ik er ook een overlander in wording, die ik nog wat tips over oost Afrika mee heb kunnen geven. Daarna was het tijd om de kanarie alweer achter te laten. Lang heb ik er dus nog niet van kunnen genieten. Zoals ik al verwacht had is de auto afgekeurd. Ze zijn er dus nu mee bezig om die problemen op te lossen, zodat de auto pas weer de weg op gaat als hij door de keuring heen is.
Vandaag, vrijdag 29-9, arriveerde ook de lease-auto die bij mijn baan hoort. Een Volvo V40 met meer knopjes, toeters en bellen dan een space shuttle! Na de heerlijke simpliciteit van mijn oude Landcruiser is het enorm omschakelen naar dit laagliggende, in leder en plastic uitgevoerde en bijna geruisloze vehikel. Het kostte me al een hele tijd om er achter te komen hoe ik hem moest starten! Van mij hoeft het niet: al die gadgets en elektrische bedieningen. Maar ook dat zal ongetwijfeld weer snel heel vanzelfsprekend worden.
Ik heb dus een mooie baan met een mooie lease-auto, mijn kanarie is weer veilig thuis en ik heb de verloren gewaande foto’s ook weer terug. Daar komt bij dat er ineens een hoop leuke huizen op de markt zijn gekomen en ik daar dus ook erg optimistisch over kan zijn. Reden genoeg dus om erg blij te zijn! Toen ik mijn foto’s terug vond (dat was een erg kleine kans) had ik dan ook weer een geluksmomentje. Natuurlijk zou ik nog steeds het liefst weer in de kanarie stappen en een onbekende bestemming tegemoet rijden, maar dat kan nu eenmaal niet, dus dat moet ik voorlopig even uit mijn hoofd proberen te krijgen en gewoon tevreden en dankbaar te zijn met wat ik wél heb. En dat is, getuige het voorgenoemde lijstje, heel wat!!! Dat is niet zo makkelijk als het misschien lijkt, maar ik doe mijn best! Wie weet wat voor mooie reizen er in de toekomst voor mij in het verschiet liggen, maar voor nu ga ik proberen om me weer volledig te storten op mijn oude leventje, in een nieuw jasje. Met nieuwe persoonlijke bagage, leuke vooruitzichten en herinneringen die niemand me ooit meer af kan nemen…