“Kijk mij nou eens! Serieus, kijk mij nou! Het gaat echt gebeuren!” roep ik naar mijn medeweggebruikers terwijl ik in mijn Grote Gele Monster naar huis rijd. Het is maar goed dat ze me niet kunnen horen, maar op dit moment kan het me eigenlijk niets schelen. Op mijn gezicht staat een grijns van oor tot oor en ik sla de ene na de andere vreugdekreet.

Even terug in de tijd. 2015 Is net begonnen en ik ben op internet op zoek naar informatie over Tuz Gölü, het grote zoutmeer in Turkije. In mei willen mijn vader en ik een rondreis maken door Turkije en dit lijkt ons een mooi bezoekje. Helaas zijn er erg weinig georganiseerde rondreizen die hier een stop in het programma hebben staan, dus ben ik naarstig aan het zoeken. Op 10 januari tik ik in: ‘rondreis turkije tuz golu’. In de top 10 van de zoekresultaten staat een link naar een weblog op droomreisafrika.nl. Nieuwsgierig klik ik op het linkje, niet wetende wat dit bij mij teweeg zou gaan brengen. In het reisblog schrijft het Nederlandse duo Taco en Brenda over hun belevenissen in Turkije, onderweg naar Afrika. Gefascineerd lees ik het een na het andere verslag over hun mooie overland-reis en ben direct verkocht.

DIT IS HET!

Dit wil ik gaan doen. Geen twijfel mogelijk. Helemaal van Nederland naar Zuid Afrika rijden via mijn geliefde Egypte en Namibië. Schier eindeloze vrijheid, prachtige natuur, boeiende mensen en het ene avontuur na het andere. Het zal een zware beproeving worden en ik zal ontzettend veel moeten regelen, maar ik MOET het in elk geval proberen.

Ik kan nauwelijks slapen van de voorpret en besteed vele uren aan onderzoek over de belangrijkste pijlers: huis, auto, geld, baan, route, en alles wat er mee samenhangt.

Uiteraard is het met de Turkije reis ook goed gekomen. We hebben de rondreis gewoon met een huurauto gedaan. Zodoende hebben we helemaal zelf kunnen bepalen wat we doen. Je zou het kunnen zien als een piepklein voorproefje op mijn grote plan, maar zo was het zeker niet bedoeld. Hoe dan ook is het fantastisch goed bevallen en heeft het mijn wens voor de reis door Afrika alleen maar versterkt.

Patricia, mijn zus, krijgt de primeur. Zij woont in Frankrijk, dus tijdens een Skype-sessie op 12 februari vertel ik haar over mijn ambitieuze plan. De rest van de familie krijgt het een dag later te horen, op de verjaardag van mijn vader. Nu mag het balletje echt gaan rollen!

Aanvankelijk had ik gepland om pas in juni of juli een auto te kopen, gezien de kosten, maar om verschillende redenen besluit ik halverwege maart om hem toch maar zo snel mogelijk te kopen. Zodoende heb ik de grootste investering tenminste direct achter de rug, zodat ik weet hoeveel geld ik na die aankoop over houd. Daarnaast weet ik direct wat ik nog aan uitrusting nodig heb, kan ik zo veel mogelijk ervaring op doen en zo veel mogelijk van de zomermaanden profiteren om te proefrijden en –kamperen. In de wintermaanden wil ik de auto schorsen, zodat ik alsnog kan besparen op belasting en verzekering.

Maar wat voor auto zal ik nemen? Eigenlijk zijn er maar drie opties: Land Rover Defender 110, Land Rover Discovery en Toyota Land Cruiser in de lange uitvoering.

De Discovery is goedkoop en erg degelijk, maar niet groot genoeg om in te slapen.

De Defender ziet er ontzettend stoer uit, is groot genoeg om in te slapen en is eveneens erg degelijk, maar is veel duurder.

De Land Cruiser is misschien wel het meest degelijk van de drie, is groot genoeg om in te slapen en is niet al te duur, maar oogt net even wat minder. Daar komt nog bij dat Toyota in Afrika zeer goed vertegenwoordigd is. Vele malen beter dan de meeste andere merken, zelfs Land Rover.

Kortom: het hart zegt Defender, het verstand zegt Land Cruiser. Met Discovery op de derde plaats.

Met die gedachte struin ik allerlei online marktplaatsen en dealers af en werp hierbij ook een blik over de grens. Een interessante Discovery met bijna complete uitrusting laat ik desalniettemin links liggen. Een hele mooie Defender weet mij net iets meer te bekoren. Hij is helemaal ingericht voor het ‘overlanden’, zelfs compleet met minikeukentje, en lijkt in uitstekende staat. En dus maak ik een afspraak voor een proefrit in de avond van 30 maart. Op de dag zelf krijg ik echter een mailtje van de verkoper dat hij inmiddels verkocht is! Ik zal nooit begrijpen waarom de verkoper niet eerder gemeld heeft dat er nog een gegadigde was, maar het zij zo. Balen, dat wel!

Maar intussen heb ik nog een andere auto op het oog. Een redelijk goed uitgeruste Land Cruiser. Weliswaar iets ouder, meer kilometers op de teller en toch bijna net zo duur, maar op de een of andere manier sprak hij me toch erg aan. Dit keer wil ik geen tijd verspillen met het stellen van vragen over de auto, dus vraag ik direct een proefrit aan. Dezelfde avond word ik door de verkoper opgebeld en we hebben een prettig gesprek. We spreken af voor een proefrit op 5 april, eerste Paasdag.

Het is een prachtige, zonnige dag wanneer ik met mijn vader op pad ga. Na een dik uur rijden zie ik hem al staan: de kanariegele Land Cruiser. De verkoper komt me tegemoet lopen en samen bekijken we de auto. Hij heeft de auto verschillende keren gebruikt om door Marokko te reizen en gebruikt hem ook zo nu en dan voor korte tripjes met zijn kinderen. De vorige eigenaar heeft hem gebruikt voor een overlandreis door Afrika en de verkoper verzekert me dat de auto Namibië al eens gezien heeft.

Laat ik voorop stellen dat ik totaal geen verstand heb van auto’s. Ik heb me voorbereid door tips te lezen over het kopen van tweedehands auto’s en heb hier een hele lijst van meegenomen. Maar nu ik voor dit twee ton zware vehikel sta, vergeet ik de lijst al gauw. Hoewel, ik controleer nog wel een aantal zaken, maar laat me vervolgens meeslepen in het praatje van de verkoper. Dat zijn echter geen gladde praatjes; eerder nuttige informatie, afgewisseld met persoonlijke ervaringen en observaties.

Dan is het tijd voor een proefrit. Eigenlijk heb ik de verkoper daar liever niet bij, want ik wil ongestoord een aantal testjes doen. Achteraf gezien was dat niet alleen onnodig, maar wist hij ook nog wat toe te voegen. Want ook al reed ik heel aardig weg met dit bakbeest – ondanks het feit dat ik normaal in een automatisch geschakelde hybride rijd – de verkoper wist me het laatste stukje heel duidelijk te demonstreren waar deze auto toe in staat is.

Eenmaal terug geef ik aan dat ik sowieso een aankoopkeuring wil laten doen en dat ik niet direct wil beslissen, waarop de man zegt dat hij om 16:00 nog wel een andere gegadigde verwacht. Of hij dit alleen zegt om mij onder druk te zetten weet ik niet, maar het heeft in elk geval wel gewerkt. Tijdens de terugrit bespreek ik het met mijn vader. Die geeft als optie mee om de auto te kopen onder voorwaarde dat uit de aankoopkeuring geen mankementen komen die meer dan €500 kosten om te repareren. Wanneer ik mijn vader thuis afzet, blijft hij nog even zitten tot ik de verkoper dit voorstel voorleg. Hij gaat akkoord!

Opgewonden en tegelijk een beetje angstig voor wat er komen gaat rijd ik naar huis.

De volgende dag (maandag) bel ik met de lokale Toyota garage en informeer naar de mogelijkheden tot een aankoopkeuring. Dat kan, en voor aanzienlijk minder geld dan de ANWB en andere bedrijven. In overleg met de verkoper maak ik een afspraak voor precies een week later: 13 april. Helaas kan het niet eerder.

Die bewuste maandag neem ik een paar uur vrij en rijd in de middag naar de dealer. Terwijl de verkoper en ik wachten tot de vaklui klaar zijn met hun werk, komen we er achter dat we veel gedeelde interesses en werkervaringen te delen hebben.

Na zo’n anderhalf uur is de keuring klaar en krijgen we de uitslag: de auto is prima in orde, op één euvel na. Er is speling in één van de kogellagers van de aandrijfas. Een probleem dat zeker €600 gaat kosten om op te laten lossen.

Ik krijg zowaar een fikse korting op de toch al lage kosten van de keuring, omdat de auto zo oud is dat er geen boordcomputer is om te controleren.

De verkoper biedt aan om €800 van de prijs af te halen. Zodoende komen we overeen en spreken af om over 2 dagen de overdracht te laten plaatsvinden. Dat geeft mij wat tijd om een verzekering te regelen.

Had ik toen maar geweten dat de Toyota dealer een aantal hele belangrijke zaken niet heeft gecontroleerd!

Donderdagmiddag rijd ik alweer een paar uurtjes eerder weg van mijn werk naar huis, waar mijn vader me ophaalt om naar de verkoper te rijden, die zo’n anderhalf uur verderop woont. Het is opnieuw een prachtige, zonnige dag.

Aangekomen bij de verkoper rijdt mijn vader weer terug (hij heeft een andere afspraak) en ga ik met de verkoper om de tafel om alle zaken door te nemen. Even later is het koopcontract ondertekend, is het geld overgemaakt en rijden we in het Grote Gele Monster naar het dichtstbijzijnde PostNL verkooppunt waar we het kenteken kunnen laten overschrijven. Helaas missen we volgens de medewerker nog een deel van het kenteken en moeten we snel weer terug rijden. Daar is echter geen spoor van een ontbrekend deel en dus rijden we weer naar het PostNL punt. Inmiddels begin ik al een klein beetje te wennen aan het rijden in deze grote bak. Gelukkig zijn we nog voor sluitingstijd binnen en na wat getouwtrek krijgt de medewerker het toch voor elkaar om het kenteken over te schrijven.

Het Monster is nu echt van mij!

Ik zet de verkoper thuis af, we laden nog wat spullen in en uit (in overeenkomst met het koopcontract) en ik rijd vervolgens in mijn eentje richting Rotterdam. Onderweg fantaseer ik dat iedereen me nakijkt in mijn grote, knalgele, overjarige auto en joel ik, zoals gezegd, van enthousiasme.

De eerste grote stap is gezet, de eerste grote uitgave is gedaan. Er zullen er van beide nog vele volgen!

De anderhalve maand die hier op volgt ben ik eerst op reis door Turkije en vervolgens mijn CruiseCanary aan het leren kennen. Ik maak hem bezemschoon, bekijk alle vaste én losse onderdelen en accessoires en pas enkele kleine dingen aan, waardoor ik bijvoorbeeld meer ruimte heb om achter het stuur te zitten.

U zult wellicht denken: ’Hij heeft zijn auto toch CruiseCanary gedoopt?’

Dat klopt. Het is een variant op een bedenksel van mijn goede vriendin Sandra. Zij bedacht de naam CruiseKuiken omdat de auto zo geel is als een kuikentje en ook nog eens met Pasen gekocht is. Niettemin bezigde ik de eerste weken de naam Grote Gele Monster veel meer, onder de indruk zijnde van zijn grote, knalgele verschijning. Uiteindelijk besluit ik – mede omdat dit internationaal beter werkt – om voor CruiseCanary te gaan: een kanariegele Land Cruiser.