Ondanks de kapotte breedstraler schrijf ik me in voor de vervolgcursus terreinrijden. Net als bij de basiscursus word ik vergezeld door Sandra, die zich niet met rijden bezighoud, maar met het vastleggen van mijn capriolen. Ze wordt daarin dit keer ondersteunt door een professioneel duo van Dutch Rally Press. Zij komen uiteraard niet voor mij, maar mijn persoon en mijn CruiseCanary (CC) staan toch vaak op de foto. Gedrieën leggen ze het evenement beter vast dan de gemiddelde bruiloft en soms voel ik me net een beroemdheid, omringd met paparazzi!
We beginnen de dag opnieuw met een uurtje theorie. Middels vragen weet Erik, onze enthousiaste docent, ons kennisniveau te peilen. In tegenstelling tot de basiscursus is de groep erg klein. Dat is erg prettig, omdat er meer aandacht is, je sneller aan de beurt bent voor oefeningen en aan het einde van de dag erg veel gedaan en geleerd hebt. Daarnaast is de sfeer ondanks de regen erg goed. Iedereen helpt, moedigt elkaar aan en er wordt veel kennis uitgewisseld en gelachen.
Nadat de theorie weer wat is opgefrist en aangevuld rijden we een oefenrondje over het crossterrein. Dat stelt niet zoveel voor, maar helpt om in de stemming te komen. Al snel komen we echter aan bij de beruchte V-bocht waar de vorige keer niemand boven wist te komen. Door de regen is de bodem echter iets modderiger dan de vorige keer en nu lukt het iedereen wél om boven te komen… behalve ik. Na 3-4 verwoede pogingen kom ik tot vlak onder het randje, maar dat is natuurlijk net niet genoeg. Het probleem wordt unaniem gelegd bij de capaciteit van CC’s motor. Die is simpelweg niet krachtig genoeg voor deze beproeving. Na de lunch voert Erik – die ook een Land Cruiser rijdt – de motor met een halve slag van een klein schroefje echter ver genoeg op waardoor ik de helling onder luid gejuich en applaus alsnog weet te halen.
Helaas komen zandbodems en waterdoorwadingen ook deze cursus niet aan bod, evenals het gebruik van de hi lift jack en zandplaten. Maar de lier wordt wel gedemonstreerd en ik krijg de kans mijn eigen lier in de praktijk te testen nadat ik doelbewust in de modder ben vastgereden. Ook wordt het gebruik en nut van spanbanden gedemonstreerd en word ik ook een keer bevrijd met hulp van een kinetische kabel.
Ook deze cursus zoeken we enkele zeer moeilijke bostracks op. Door de modder en de steile afdalingen is het erg moeilijk om lopend overeind te blijven en door de weelderige begroeiing is van de sporen soms nagenoeg niets te zien. En dan zijn er natuurlijk nog de bomen. Die weet ik dit keer gelukkig allemaal te ontwijken, dankzij en tegelijkertijd ondanks de vaak erg verwarrende en tegenstrijdige aanwijzingen van een medecursist.
Niet alle auto’s zijn gelijk geschapen en vanwege de moeilijkheidsgraad is niet elke auto in staat alle oefeningen te doen. Soms is de auto te laag, of is men bang de lak te beschadigen. Maar soms durft men het gewoon niet aan. Heel begrijpelijk, want ook ik dreig zo nu en dan onvrijwillig een bodem van 7 kleuren in mijn onderbroek te leggen wanneer ik mijn auto (vaak letterlijk) het onbekende in stort. Maar ik ben er op gebrand deze dag zoveel mogelijk te leren en te doen, en dus onderga ik alle beproevingen.
Tegen het einde van de dag heeft het persteam genoeg materiaal en gaat er vandoor, een Belgisch stel gaat ook vroeger weg omdat ze nog 2,5 uur moeten rijden en een derde koppel heeft er ook genoeg van en vertrekt tegelijk met de Belgen. Zo komt het dat we ineens nog maar met drie auto’s zijn, waaronder die van de docent. Gelukkig weerhoudt het hem er niet van om ons tot het uiterste einde van de dag nieuwe beproevingen voor te schotelen. En zo weet ik zonder hulp een uiterst moeilijke bostrack met haarspeldbocht zonder hulp te beslechten… om vlak voor het einde toch nog vast te komen zitten. Maar – stiekem tot mijn opluchting – moet ook de auto van het andere duo uit de diepe moddergeulen losgetrokken worden.
Ik houd aan deze dag niet alleen leuke herinneringen, mooie foto’s en sterke verhalen over, maar ook goede contacten. Zo weet Niels van het persduo mij misschien in contact te brengen met mensen die in staat zijn om mijn overtocht naar Egypte te faciliteren. Daar ga ik dus zeker nog op terug komen!