Het is de eerste dag van de zomer, maar het regent op het crossterrein in Oss. Langzaam begint het zand in modder te veranderen. Gelukkig zijn het maar buien, dus hoeven we niet door de modder te ploeteren met onze 4×4’s. De theorieles is even daarvoor beëindigd en bijna alle auto’s zijn van voor tot achteren geanalyseerd en beoordeeld door Monique, onze geweldige docente. De conclusie: we gaan vandaag waarschijnlijk een hoop plastic onderdelen op de baan achterlaten. Steeds meer 4×4’s beginnen op stadsauto’s te lijken en zijn van alle kanten voorzien van kunststof onderdelen, boordcomputers en automatische transmissie. Zo niet mijn CruiseCanary (CC). Nee, dit oudje valt niet alleen op door zijn knalgele verschijning. Ook z’n leeftijd van 23 jaar (op moment van schrijven) dwingt enig respect af.

Dat respect wordt alleen maar groter als ik hem schijnbaar moeiteloos de eerste proef laat ondergaan: de failed decline, oftewel, wat te doen bij een mislukte poging om een zandheuvel op te komen.

Hoewel gezellig is de groep cursisten erg groot en ongelijk verdeeld over de twee docenten, waardoor we heel lang moeten wachten voor we aan de beurt zijn voor een proef. Gelukkig gaat het na de lunch een stuk beter, omdat er steeds minder uitleg nodig is.

Mijn CruiseCanary ondergaat alle proeven, op één na: de zogenoemde V-bocht, bestaande uit een vrij steile afdaling, direct gevolgd door een scherpe bocht met daar achter een zeer steile klim, waardoor je geen kans krijgt om snelheid op te bouwen. Deze proef, die helemaal aan het einde van middag plaats vind, wordt door niemand gehaald, dus besluit ik dat het zinloos is om te proberen.

Enkele uren daarvoor daalden we met onze vehikels af van een steil, smal, overwoekerd bandenspoor om vervolgens tussen dicht op elkaar staande bomen en struiken te slalommen teneinde een open veldje te bereiken. Eigenwijs als ik ben probeer ik dit zonder hulp te bewerkstelligen. Normaal gesproken stapt in dit soort situaties je bijrijder uit, gaat voor je auto staan en geeft je aanwijzingen. Straks in Afrika heb ik echter geen bijrijder, dus zal ik het toch zonder moeten doen. Maar zoals Monique volkomen terecht opmerkt nadat ik met mijn voorbumper een klein boompje heb geramd en een stuk glas van mijn breedstraler er in achter laat: “Dat kan best zijn, maar je doet dit voor het eerst! Je moet het wel eerst leren.”