Dat kapotte lampglaasje (zie vorige blogartikel) moet natuurlijk vervangen worden. Ook zijn de spatlappen achter kapot en loopt de startmotor wat te lang door. En dan is er nog de tijdens de aankoopkeuring geconstateerde kapotte kogellager in de aandrijfas. Met nauwelijks meer dan dat op mijn reparatielijstje en met een veel langer preparatielijstje maak ik een afspraak met een bedrijf in Den Haag dat zich specialiseert in Land Cruisers. Ik kwam het bedrijf op het spoor dankzij een advertentie op de website van de Land Cruiser Club.

Op een mooie dinsdagavond, 23 juni om precies te zijn, rijd het CruiseCanary (CC) naar CruiserLand. Het klinkt bijna als het begin van een sprookje, nietwaar? Helaas kom ik er al vrij snel achter dat dit bepaald geen sprookje is. Aad, de eigenaar, maakt al binnen enkele minuten gehakt van mijn heerlijk korte reparatielijstje. Nog geen half uur nadat ik de auto op de brug geparkeerd heb ben ik op papier al duizenden euro’s lichter. Dat is niet Aad zijn schuld, maar veel eerder dat van mijn eigen naïviteit. Er mankeert van alles aan de auto en nu het me getoond wordt, kan ik het met eigen zintuigen zien, horen en voelen. Overal lekt olie, de wiellagers zijn versleten, de remvloeistof bevat een recordhoeveelheid water, een stuurstang is krom, waarschijnlijk is de koppelingsschijf versleten, de bladvering is niet helemaal in orde, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wauw, dat valt tegen…

Positief is dan wel weer dat de mensen bij CruiserLand vriendelijk en erg behulpzaam zijn en dat Aad aangeeft dat ik mag meekijken (en werken) met de reparaties, zodat ik kan leren hoe mijn auto in elkaar zit en dat ik er op kan toezien dat alles naar behoren gebeurd. Dat komt me geweldig goed uit, want ik heb op dit moment nog ontzettend weinig kennis van autotechniek in het algemeen, laat staan van mijn eigen auto. Het feit dat er zoveel aan de auto gerepareerd moet worden geeft me een unieke kans om hem tot in detail te leren kennen. Het zal een dure leerschool worden, maar na afloop ben ik hopelijk kundig genoeg om met de auto op reis te gaan en is de auto daar optimaal op voorbereid.

Het aanbod neem ik dus graag aan en we spreken af dat ik mijn auto op maandag 20 juli kom brengen en de hele week mee kijk en meewerk.

Dat ik geen verstand van auto’s heb, zal inmiddels duidelijk zijn. Dus wanneer ik op die bewuste maandagochtend in mijn – tot dusver – trouwe auto de garage in rijd, voel ik me enigszins aan de goden over geleverd. Wat gaat er allemaal nog meer aan mankementen naar voren komen? Zal ik aan het eind van de week genoeg vertrouwen hebben in de auto én mijn kennis en kunde om in mijn eentje door niemandsland te rijden?

Om te beginnen wordt CC APK gekeurd, en – zoals verwacht – afgekeurd. De roetuitstoot is te hoog, de wiellagers achter zijn versleten en zo zijn er nog een paar kleine zaken. Maar we hebben nu in elk geval een baseline.

Die middag en de dagen erna worden onder meer de achterassen vast losgehaald om de lagers te vervangen. Daarbij blijkt aan beide zijden dat de afscheider die er voor moet zorgen dat de olie van het differentieel niet bij het vet van de wielhuis kan komen kapot is. En dus moet het hele zaakje uitgebreid schoongemaakt worden en opnieuw ingevet. De afscheider en de wiellagers worden vervangen en het hele zaakje wordt weer netjes in elkaar gezet.

De remmen zijn waarschijnlijk al vele jaren niet schoongemaakt en dus vreselijk vuil, maar gelukkig in goede staat.

Dan worden de voorassen gereviseerd. Dat blijkt hard nodig, want ook hier is de olie bij het vet gekomen, zijn zo’n beetje alle lagers versleten en is – net als achter – alles verborgen onder een dikke laag opgedroogd modder.

Het kost me enkele uren bikken met een priem om alle modder weg te krijgen en vervolgens gaan er liters remmenreiniger en andere oplosmiddelen in zitten om alles weer schoon te krijgen, maar uiteindelijk blijken sommige onderdelen zelfs nog wat glans of vage verfgloed te hebben! Helaas blijkt ook dat enkele onderdelen vervangen moeten worden. Maar nadat alles weer ingesmeerd is met een – in mijn ogen – extreem dikke laag vet wordt het geheel weer netjes in elkaar gepast en voelt het niet alleen beter, maar ziet er ook aanzienlijk beter uit.

Intussen hebben we ook de versnellingsbak en tussenbak verwijderd en wordt deze door anderen gereviseerd. Maar eerst moet ik ook dit zware gevaarte bevrijden onder een dikke laag modder en ander vuil. Dat gaat met een priem, staalborstels, oplosmiddelen, spuitlucht en een ouderwetse tuinslang. Het goede nieuws is dat alle tandwielen e.d. in orde zijn. Het slechte nieuws is dat alle pakkingen, lagers, ringen en enkele assen versleten zijn en vervangen moeten worden. En dat is niet eens het meest vervelende, want wanneer we de koppelingsschijf en het vliegwiel bekijken volgen er veel bezorgde blikken, discussies en gerommel tussen de enorme voorraad onderdelen van de garage. De slotsom: de koppelingsschijf is ongeveer voor de helft versleten en het vliegwiel vertoond brandvlekken (als gevolg van een slippende koppeling). Het is onmogelijk te voorspellen hoe lang het zaakje nog mee gaat, maar het is twijfelachtig of ik hiermee Kaapstad haal als ik veel terrein ga rijden. En om dit in Afrika te laten vervangen is schijnbaar nogal risicovol, dus is er eigenlijk maar één keuze: vervangen. Dat valt ook nog niet mee, want mijn auto schijnt een unieke uitvoering te hebben. Gelukkig zijn er passende en meer universele alternatieve onderdelen voor handen, maar ik ben wel weer een kleine duizend euro lichter.

Het terug plaatsen van de versnellingsbak en tussenbak kost veel moeite, frustratie en overleg, vanwege een bint die precies in de weg zit.

Zo, dat kan hopelijk weer enkele honderdduizenden kilometers mee.

Op dinsdagmiddag komt er een telefoontje binnen van een klant met autopech. In de wetenschap dat ze dit ook voor mij zullen doen heb ik er volkomen vrede mee dat Aad de garage dichtgooit (ze zijn slechts met z’n tweeën die dag) en zo snel mogelijk uitrukt om de man in kwestie te helpen.

De zwaar gehavende schokdempers achter zijn in een vloek en een zucht vervangen door fonkelnieuwe Old Man Emu’s (van het zwaarste soort) en die aan de voorzijde vervang ik helemaal zelf (met de nodige aanwijzingen). Dat geldt ook voor de verbogen stuurstang, waar ik een perfect vervangend tweedehands exemplaar voor weet te vinden.

Alle – open – wielbouten (behalve de anti-diefstal exemplaren) vervang ik door gesloten wielbouten, en van de kapotte tankdop met slot ligt er precies één perfect passende vervanging in de voorraad. Ook het kapotte glas van de breedstraler weet ik eenvoudig te vervangen door een tweedehandsje.

De opvoering van mijn motor maak ik weer ongedaan. Niet alleen omdat de auto zo vanwege de hoge roetuitstoot niet door de APK heen komt, maar ook omdat het brandstofverbruik een stuk hoger ligt en ik de extra power waarschijnlijk nooit nodig zal hebben.

De startmotor wordt nagekeken en vrijwel alle oliën worden vervangen: remolie, differentieel voor en achter, tussenbak en versnellingsbak. Ook maak ik van de gelegenheid gebruik om de auto van onderen zoveel mogelijk te bevrijden van dikke lagen opgedroogd modder en zand. Wie had kunnen vermoeden dat er zoveel holtes onder die auto zitten?!

Wanneer ik alles bij elkaar geveegd heb kom ik ongeveer op een kilo of 7 aan puin uit en zie ik onderdelen onder de auto zitten waarvan ik het bestaan eerder nog niet wist.

Aan het einde van de week wordt een poging gedaan om de bladveren voor te repareren, maar dat loopt helaas anders dan verwacht. Het kost erg veel moeite om een bladveer los te krijgen en dan blijkt dat de krammen waarmee de bladen van de veer bij elkaar gehouden worden vast gelast zijn aan de bladen en ook nog eens dat er geen geschikte tweedehands onderdelen op voorraad zijn. Er zit weinig anders op dan een compleet nieuwe set er onder te zetten. Omdat ik grootste plannen met de auto heb, ik waarschijnlijk heel wat extra kilo’s aan uitrusting zal mee slepen en ik al Old Man Emu schokdempers heb, besluit ik om een set te kopen waar de schokbrekers, een stuurdemper en enkele andere onderdelen in zitten. Als dat eenmaal onder mijn auto zit dan moet ik zo’n beetje alles aan kunnen op het vlak van schokken en zware belasting.

Maar mijn week bij de garage zit er al weer op en dus moet ik mijn CC achterlaten. De bladveren en verwante onderdelen zullen zonder mijn aanwezigheid worden vervangen, evenals een stuk aandrijfas dat nog op een onderdeel wacht. Ook is de bedoeling dat er in de komende dagen een extra brandstoftank van 150 liter ingebouwd wordt aan de onderkant van de auto en een dikke beschermplaat voor de stuurstangen wordt aangebracht om een nieuwe verbuiging (of erger) tegen te gaan.

Ik zal nog veel met de heren van CruiserLand te maken hebben voor mijn vertrek en mogelijk zelfs (telefonisch) tijdens mijn reis, maar deze intensieve sleutel-cursus zit er in elk geval op. Ik heb ontzettend veel geleerd en zoveel mogelijk meegewerkt. Dagen later zit er nog steeds olie onder mijn nagels en is het maar de vraag of ik mijn kleding ooit nog schoon krijg. Maar ik heb erg genoten van het werk en de behulpzaamheid en vriendelijkheid van de medewerkers van CruiserLand. Ondanks dat zij het (zo heb ik uit de eerste hand meegemaakt) vreselijk druk hebben en soms hele lange dagen en weken draaien blijven ze het werk met grote passie en zorgvuldigheid doen.

Helaas duurt het uiteindelijk nog tot halverwege september voordat ik CC weer op kan komen halen. En zonder de extra brandstoftank en beschermplaat voor de stuurstangen. Dat zal een andere keer moeten gebeuren.