U zal wellicht begrijpen dat ik geen foto’s heb gemaakt voor dit blog. Ik heb daarom 15 foto’s uit de oude doos toegevoegd.
De eerste week na terugkomst is heel onwerkelijk en vliegt voorbij. Op de eerste dag ga ik al direct aan de slag met allerlei klusjes. Ik moet mezelf bezighouden, anders word ik gek. De meeste dingen voelen wel heel gewoon en vertrouwd, maar tegelijkertijd heel onwerkelijk. Stel je voor dat je ineens 10 jaar terug in de tijd zou reizen: veel dingen lijken hetzelfde, maar zijn het toch net niet. Je ziet spullen van jezelf waar je al heel lang niet meer aan gedacht hebt en je moet weer dingen doen die je lange tijd niet gedaan hebt. Sommige dingen pak je snel weer op, alsof er niets gebeurd is, maar andere dingen kosten wat meer tijd en voelen vreemd om te doen.
Zoals gezegd ben ik de eerste dag dus al meteen bezig met klusjes. Uiteraard pak ik mijn tassen uit en bekijk de spullen die ik achter gelaten heb in het kamertje van het huis van mijn vader waar ik de komende tijd mag verblijven. Ik neem de grote stapel post door van het afgelopen jaar, plus alle papieren rondom de verkoop van mijn huis, afgelopen april, toen ik in Uganda en Rwanda was. Tussen alle poststukken zit dankzij mijn oplettende vader niets meer waar ik nog actie op moet ondernemen en in de dagen en weken die volgen werk ik stukje bij beetje de stapel tijdschriften door, voor zover ik die niet ongelezen weggooi.
Voor de reis had ik mijn telefoonnummer omgezet van abonnement naar prepaid, aangezien ik dat nummer een jaar lang nauwelijks zou gebruiken. Dat maak ik deze eerste dag weer ongedaan en enkele dagen later ontvang ik een nieuwe sim-kaart, zodat ik weer gewoon een abonnement heb. Voor de belastingaangifte over 2016 had ik uitstel aangevraagd, maar daar heb ik nu nog maar enkele dagen de tijd voor (uitstel is immers tot 1 september), dus doe ik die ook de eerste dag, met hulp van mijn vader, die aanzienlijk beter zijn weg weet in dat soort zaken dan ik.
Ook plaats ik op de eerste twee dagen mijn blog over de laatste dagen in Afrika en de terugreis. Natuurlijk ben ik de eerste dagen ook aan het acclimatiseren. Op de tweede dag bel ik met mijn voormalige werkgever en maak een afspraak voor een informeel gesprek, volgende week. Ook maak ik een afspraak bij de tandarts voor controle. Daar kan ik de volgende dag terecht. Zowel de mondhygiëniste als de tandarts zijn heel tevreden, ook over de reparaties die ik Afrika zijn uitgevoerd. Ik heb wel een gaatje en een 1 van de nieuwe vullingen moet wat bijgewerkt worden. Het tochtje naar de tandarts betekende mijn eerste keer op de fiets in bijna 9 maanden, wat weer even wennen was. Bovendien waren de banden van mijn beide fietsen helemaal plat, na een jaar stilstand!
Op de tweede dag zet ik ook alle foto’s en filmpjes over op mijn vaste computer; zo’n 280 GB! ’s Middags Skype ik met mijn zus Patricia (in Frankrijk), vraag ik een autoverzekering aan voor als de auto weer terug is, geef mijn vader een zelfgemaakt cadeautje waar ik de afgelopen maanden aan gewerkt heb en dat barst van de symboliek, als dank voor alles wat hij voor me gedaan heeft en nog steeds voor me doet.
Op de tweede dag en de dagen die er op volgen steek ik ook veel tijd in het zoeken naar een huis. Dat valt nog niet mee, want ik wil – als het even kan – mijn trouwe kanarie op eigen grond kunnen neerzetten, zodat ik er de komende jaren aan kan werken en daarmee niet alleen de herinnering aan mijn geweldige reis levend kan houden, maar ook kan voorbereiden op een volgende reis. Werken aan de auto voorafgaand aan de reis bleek voor mij heel therapeutisch te zijn en dat wil ik graag terug hebben, maar op straat klussen, zoals ik voor de reis gedaan heb, is verre van ideaal en – minstens even belangrijk – erg duur, omdat ik voor deze auto erg veel geld kwijt ben aan wegenbelasting en verzekering. Als de auto op eigen grond staat hoef ik dat niet te betalen. Maar huizen met zo’n mogelijkheid zijn vaak erg duur (voor mij). Een appartement is dan immers vrijwel uitgesloten. En omdat ik op dit moment natuurlijk nog geen werk heb, weet ik ook nog niet hoeveel huis ik me kan veroorloven. Daar komt nog bij dat de huizenmarkt het afgelopen jaar is geëxplodeerd en er gevochten wordt om betaalbare huizen. Ik had bijna geen slechter moment uit kunnen kiezen om terug te komen!
Naar werk ben ik deze eerste week ook naarstig op zoek. Ik kan wel terug komen bij mijn oude werkgever, en daar ben ik vanzelfsprekend heel dankbaar voor, maar nu ik toch zonder baan zit is het een mooie gelegenheid om eens goed om me heen te kijken of niet iets (heel) anders is wat ik graag zou willen (en kunnen) doen. Dat valt echter nog niet mee, omdat ik nog heel erg aan het acclimatiseren ben. Ik heb het afgelopen jaar zoveel vrijheid gehad, zo ongelooflijk veel vrijheid, dat het op dit moment voor mij erg moeilijk is om te accepteren weer in loondienst te komen en daarmee weer allerlei verplichtingen aan te gaan. Hetzelfde geldt voor wonen, want een huis kopen betekent in Nederland (over het algemeen) automatisch een hypotheek en alle verplichtingen die daar bij komen kijken. Een huis huren kan ook, maar is per saldo veel duurder en beperkt je weer in andere vrijheden. Verstandelijk besef ik natuurlijk heel goed dat aan deze verplichtingen bijna niet te ontkomen is in een ontwikkeld land als Nederland, zeker niet als je toch ook een zekere behoefte aan comfort hebt, maar emotioneel moet ik nog heel erg aanpassen aan dat besef.
Op de derde dag ga ik er weer even op uit op de fiets (ik heb zadelpijn van het korte stukje fietsen van gisteren!) om een elektrische tandenborstel (die was in de eerste maand van mijn reis al kapot gegaan) en nieuwe kleding te kopen (van mijn oude kleding was niet veel meer over of te vies om nog in Nederland de straat mee over te gaan). De volgende dag bezoek ik ook even een grote supermarkt en kijk mijn ogen uit! Talloze soorten groentes, fruit, brood, vleeswaren en kaas, en levensmiddelen voor allerlei soorten keukens. De supermarkten in Zuidelijk Afrika zijn zeker niet slecht, maar in Nederland is er veel meer sortering op dezelfde oppervlakte. Ik sta zo te kijken van de enorme sortering dat ik geneigd ben om er foto’s van te maken! Sowieso sta ik versteld van ons kikkerlandje. Alles is zo netjes, strak georganiseerd, schoon en – hoe gek het misschien ook klinkt – groen. Afrika kent natuurlijk veel meer groen dan Nederland, maar niet in de steden. En Nederland is (in vergelijking met Afrika) eigenlijk bijna één grote stad. Afrikaanse steden kennen bijna geen groen in de steden. Hier en daar een boom, af en toe een parkje, maar dat is het ook wel. Hier zie je overal bomen, heggen, gras, perkjes en bloemen. Ik had er geen idee van hoe mooi Nederland eigenlijk is. En dan zijn er nog de gemakken: supersnel internet, alles online kunnen regelen en kopen, overal openbaar vervoer, een grote tv en een oh zo comfortabel bankstel!
Elke dag houd ik de voortgang van het schip in de gaten, waar mijn auto op staat. Na een week is hij met enkele dagen vertraagd, maar dat schijnt heel normaal te zijn. De agent in Rotterdam die de container in ontvangst zal nemen en de import van de auto’s voor zijn rekening zal nemen stuur ik in de eerste week de nodige papieren op, zoals een verklaring dat ik hem toestemming geef voor de import van mijn auto, de verzekeringspapieren en kopieën van paspoort en kentekenbewijs.
Op dag 5 merk ik dat ik bijna nergens zin in heb. Alleen overland-gerelateerde zaken, zoals het volgen van het schip, het bezoeken van overlander-websites, het bekijken van mijn foto’s e.d. vind ik leuk om te doen. Ik grijp het sentiment aan om mijn laatste stukje voor een interne nieuwsbrief van mijn voormalig werkgever Conclusion te schrijven en op te sturen (tegenprestatie voor hun sponsoring). Ook zeg ik mijn doorlopende reisverzekering op. Die heb ik (helaas) voorlopig niet meer nodig. De volgende dag is dat gevoel er nog wel steeds, maar door er elke dag even uit te gaan en me met meer ‘realistische’ dingen bezig te blijven houden wordt het wel minder. Ik werk mijn website bij door de gehele route er op te zetten en enkele vaste teksten bij te werken. Ook ben ik nu elke dag wel even bezig met het aanpassen van mijn enorme verslag om het geschikt te maken om uit te geven als een boek. Op dag 6 woon ik een barbecue bij van de flat waar ik nu tijdelijk verblijf. Daar ontmoet ik veel mensen die ik een jaar geleden ook al had ontmoet en die ‘fan’ geworden zijn van mijn reis(verslag). Hartstikke leuk, al die interesse.
Op dag 7 ben ik uiteraard een volle week thuis. Het is mooi weer, dus dat grijp ik aan om een flink stuk te fietsen. Onderweg denk ik na over van alles en nog wat, en geniet van het Nederlandse landschap en de vele recreatieve fietsers; die zie je bijna niet in Afrika.
Welkom home globetrotter Sven. Wat een prachtig verslag alweer: de enorme veranderingen die je ten deel vielen bij terugkomst zoals de huizenmarkt enz. Het leven in een soort van keurslijf zal je vast tegenvallen na jouw vrijwel ” ongebonden” bestaan. Maar je kan het allemaal wel aan. Daarbij wens ik je veel succes..We zitten momenteel in Indonesië en zullen straks tegen het middernachtelijk uur een bezoek brengen aan de Bromo vulkaan.Een peulenschil vergeleken bij jouw eenmansreizen maar voor de twee oudjes als Frits en ik best een stevige onderneming hoor.Ik ga vast mijn astronautenpak aandoen…ha haa. Groetjes en heel veel succes verder.
..
Bedankt Anita!
Dat klinkt wel heel spectaculair: een nachtelijk bezoek aan een vulkaan! Ik moet ook maar eens naar Indonesië. 🙂
Veel plezier!
Welkom thuis Bjorn,
Zal wel ff wennen zijn om weer in het gelid te lopen, na zoveel vrijheid.
Wat een trip man, geweldig. En dan nu weer lezen dat je al weer over een volgende reis denkt.
Die Canary goed verzorgen dan maar.
Groetjes en succes met acclimatiseren in Nederland
Het is zeker wennen! Maar tot dusver valt het nog wel mee. De kanarie ga ik de komende jaren flink in de watten leggen. 🙂